सचिन शिंदे - बांधावर उभं राहून शेतावर ...

बांधावर उभं राहून
शेतावर नजर टाकली
आणि तरळून गेलं नजरेसमोर काय काय...

पुरानं वाहून वाकून
मोडलेलं ते बाभूळझाड

वाळून गेलेला
विहिरीवरचा तो कोरडा पळस

उभ्या बांधावर उदासपणे
उभा असलेला तो म्हातारा साग

नदीपात्राजवळची ती
पळसाची गर्द झाडी

पक्ष्यांच्या आवाजानं
भांबावून गेलेलं ते बोरबन

मोडक्या जाळ्य़ांचा आधार घेत
उभा राहिलेला तो निर्जीव मांडव

उभा जन्म मसाईला सावली देता देता
स्वतःच वाळून गेलेलं लिंबाचं झाड

गेल्या अनेक वर्षांपासून शेतराखण करणारी
ती माईची दगडी समाधी

अन् पावसाळ्यात रों रों आवाज करत
धावणारी पण नंतर कोरडी पडणारी ती पैनगंगा...

असं काय काय अन् किती किती...

हे सगळं इतकी वर्षं
मनात होतंच
शेताच्या बांधानं
ते पुन्हा जिवंत केलं !