प्रज्ञा घोडके - गजबज नसलेलं एक गाव आपल्या...

गजबज नसलेलं एक गाव
आपल्या नादात असलेलं
सण - वार जपणारं
बारा बुलते असणारं
घर कधी गावात, कधी बाहेर
हळूहळू सरकलेलं...

राब राब राबून, कष्ट करून
आई - बाबांचं तन - मन दमलेलं
त्यांचं पोर मात्र बोट सोडून
इकडं तिकडं रमलेलं

कधी आज इकडं, कधी उद्या तिकडं
पण...रोजच्या आशेवर जगणारं
तिथं कितीतरी घडलेलं, घडणारं
म्हणूनच माझं म्हणावंसं वाटणारं...गाव

हे गाव आताशा कितीतरी दूर दूर वाटतं
पण तसं तर फक्त म्हणण्यापुरतंच दूर दूर...
पण मनाच्या कितीतरी जवळ...
एक गाव...माझं गाव !