प्रा. ज्योती जोशी - सगळी झाकपाक आवरून निवांत ...

सगळी झाकपाक आवरून
निवांत बसतान जाणवलं...
आज कशी कडाडून भूक लागलीय...
काय करावं बरं...?
धडपडून उठत तिनं
सगळे डबे चाचपून पाहिले
पण बहुतेक सगळे रिकामेच !
नाही म्हणायला शेवटच्या एका डब्यात
थोडं दु:ख शिल्लक होतं
‘ असावं गाठीला ’ म्हणून तिनंच ते
अडीनडीसाठी कधीकाळी काढून ठेवलेलं...
न राहवून सरतेशेवटी तिनं
तेच मळायला घेतलं
डोळ्यांवाटे वाहणार्‍या खारट पाण्यात
चांगलं तिंबून भिजत ठेवलं
त्यातच थोड्या बोथट झालेल्या रागाचं
तिखट कालवून झणझणीत केलं
वाटीचं साचेबंद माप घेऊन
दु:खाची पुरी तयार झाली !
चांगलीच फ़ुगून वर आली...
घरात नुसता घमघमाट सुटला
पटकन् ताट घेत
तिनं दु:ख पानात वाढून घेतलं
‘ दु:खाला बाकी तोंडीलावणं कशाला ? ’
म्हणत हळूच एक तुकडा तोडून तोंडात
तिच्या मनात आलं :
‘ अडीनडीला दु:खसुद्धा
असं बाजूला काढून
ठेवणं बरं असतं.
पोटंच काय : पण रिकामं मनसुद्धा
कसं गच्च भरतं...
...आणि भरून वर पुन्हा उरतंही ! ’