मुक्तेश्वरांची कविता

पापशब्द पडतां कानीं । हृदयीं धडकळा क्रोधाग्नि ।
म्हणे, ‘दुरात्मिया ही वाणी । जळो तुझी पापिष्टा ॥
प्रळयवीज माथां पडो । हष्टि जळोनि जिव्हा झडो ।
कायेपासूनि प्राण विघडो ।तात्कालिक पैं तुझा ॥
भीमाकरीं जे केळवली । गदा नोवरी सुगुणायिली ।
वाडनिश्चयें तुज नेमिली । गोत्रधटिट निर्धारें ॥
बोहलें योजिलें रणतळवट । आयुष्य अवधीचा अंन्नपाट ।
हातेंसारूनि बळी वरिष्ठ । लग्न लावील स्वहस्तें ॥
रक्त हरिद्रा तनुलेपनीं । माथां अक्षता पायपिटणी ।
स्त्रियाप्रलाप पाद्यध्वनी  । सुखसोहळा भोगिसी ॥
ते गदा घेऊनि मांडीवरी  । रणमंचकीं निद्रा करीं ।
प्राणपारखे दवडूनिदुरी । मग एकांती पहुडें कां ॥