दासोपंत ओंव्या
' अभंग ' म्हणजे संतकवींनी समाजजागृतीसाठी केलेल्या रसाळ रचना.
ग्रंथ परम दुस्तर तो (गीतार्णव), तयाचि (दासोपंतांस)
जसें न वासवाला (इंद्राला) ख (आकाश) ।
तें कैसें पां आमुते नकळें । आम्ही तंव नहों आंधळें ।
अविवेक, मदें मातले । आततायी ॥२५८३॥
व्याघ्र देखोनी पळावें । हे काये लागेल सिकवावें ? ।
पश्वादिकांहीं बरवें । टावेंचि असे ॥८४॥
परीक्षा न पाहिजे विषाची । माळा न लेईजे भुजंगाची ।
संगति तया चोराची । धरुंची नये ॥८५॥
न कीजे वैरियेसीं येकांतु । न सांगिजे खळा आत्मस्वार्थु ।
पाहोनि येकु पुरुषार्थु । कर्म करावें ॥८६॥
न कीजे साधूसीं मत्सरु । परबाधकाचा अंगीकारु ।
सत्यासत्या वेगळा विचारु । करुंचि नये ॥८७॥
न विश्वासावें दुर्मित्रा । वाउगी न करावी यात्रा ।
आपलें वित्त तस्करा । सांगोंचि नये ॥८८॥
इष्ट देखोनि प्रवर्तावें । अरिष्ट देखोनि परतावें ? ।
मा हें तंव ठावें । भाळकांहीं ॥८९॥
आइकोनि जाणों, देखोनि । विचारें मनामाजूनि ।
तरी कुळक्षया पापापासूनी । कैसें न परतावें ? ॥९०॥
प्रलय काळींचा हा बणवा । परतें परतें वासुदेवा ॥
गोत्रवधु हा पांडवा । प्रासूं आला ॥९१॥
हें सिंहवदन पसरलें । आंग चुकवावें आपुलें ।
पाप दारुण पावलें । नीघ वेगीं ॥९२॥
विषाचा हा सागरु । प्रलय काळींचा पूरू ।
कृष्णा तूं होसी तारूं । तरि नीघ वेगीं ॥९३॥
N/A
References : N/A
Last Updated : April 05, 2015
TOP