मालो

कां रे अनाथबंधु येवढें कां केलें निर्वाण ।
किती अंत पाहशील माझा कंठिं राहिला प्राण ॥ध्रु०॥
ब्रम्हादि वंदिती पाय तूं त्रैलोक्याचा धनी ।
तुझा मी म्हणवितों मज कां चिंतेची कांचणी ॥१॥

सुवर्णाची लंका नेउनि दिधली शरणाशीं
वितभर पोटासाठीं तोंड वासूं कवणासी ॥३॥

मुक्तीच्या माहेरा ऋद्धिसिद्धि तुझ्या दासी ।
क्षीरार्णवा रंक मालो मरतो उपवासी ॥४॥