जोवरि आहे घरात बहु धन तोवरि तव गमजा ॥
गेली अवघी रुसून लक्ष्मी मग कैसे मनुजा ॥धृ०॥
बहु मोलाची काया असुनी करिसी मातेरे ॥
नाहि तुझ्या भय मानसि का देवा घरचे रे ॥
पशुसम केवळ काळ घालवुनि विषयी लोळसि रे ॥
मत्तकुंजरासम जन्मोनी कितिकचि मेले रे ॥जो०॥१॥
शांत दांत अनंत अनात्मा अंतरि नच बघसी ॥
क्षणभंगुर या संसाराची हाव बहू करिसि ॥
धन सुत दारा मोह पसारा बघुनी बहु रमसी ॥
माझे माझे लटिके ओझे शिरि वाहुन भ्रमसी ॥जो०॥२॥
सरता खणखण, करिते फुणफुण, प्राणप्रिया रुसली ॥
थकता छण छण मदिरादेवी बाजारी बसली ॥
मान कापते जरा कामिनी देहपुरी शिरली ॥
दूत पातले आयुष्याची दोरी तव तुटली ॥जो०॥३॥
आणुनि अश्रु नेत्री क्षणभर स्मशानि तनु नेती ॥
लावुनि अग्नी भस्म करूनी सदनाप्रति येती ॥
उरली अवघी खणखण तीचे हक्कदार बनती ॥
कर्माचा अधिकारि जीव हा विचार करि चित्ती ॥जो०॥४॥
सावध होई तू लवलाही रामपदी राही ॥
काया वाचा मन भावाने शरण तया जाई ॥
नवविध भक्ती करुनि सतत तू रामरूप गाई ॥
त्रिकाल ध्यानी आणुन ईशा निर्गुणास पाही ॥जो०॥५॥
किति कनवाळू संत दयाळू मम संनिध आले ॥
नामामृत हे बहु प्रेमाने प्राशनार्थ दिधले ॥
नाम सुधा ती म्हणते कृष्णा गटागटा प्याले ॥
सोडुनि विषया दिनरजनी मी हरिनामी रमले ॥जो०॥६॥