जा झडकरी बा बलभीमा ये घेऊनि गिरि द्रोणाते ॥धृ०॥
नावरे दुःख राम ते शिर अंकी घेउनि बोले ॥
अजपासुनि समरंगणिचे मम साह्यचि हरपुनि गेले ॥
निर्वाण शक्ति सोडुनिया दशकंठे निधान नेले ॥चाल॥
नको अंत पाहु हनुमंता ॥ जिवदान देई बलवंता ॥
वाचवी उर्मिळा कांता ॥ साठवी पदरि पुण्यात ॥जा०॥१॥
चतुर्दशवर्ष निरहारी मजसाठी बालक दमले ॥
सीतेसह मज तोषविता, बहु शरीर याचे श्रमले ॥
जाणुनिया भविष्य पुढचे एकवार नाही पुसले ॥चाल॥
वीटंबुनि शूर्पनखेसी ॥ तू वधिले इंद्रजितासी ॥
तू वरिले सत्कीर्तीसी ॥ तोषविले सकळ सुराते ॥जा०॥२॥
तेहतीस कोटि सुरांना कसे बंध मुक्त करू आता ॥
मी नंदिग्रामी जाता मज पसेल भरतहि भ्राता ॥
त्या ऊर्मिळा वहिनीते कशि सांगु ओखटी वार्ता ॥चाल॥
घडिभरि तरी का नच वदसी ॥ सुमित्रा पुसेल मजसी ॥
कथु काय वृत्त हे तिजसी ॥ अल मूर्च्छा रघुवीराते ॥जा०॥
नको धैर्य टाकु श्रीरामा द्रोणाचल अणितो आता ॥
मज निमित्त मात्र करूनी राघवा सर्व तू कर्ता ॥
बोलुनिया मारुति उठला तिन घटिका यामिनि उरता ॥चाल॥
या वेळे चल गिरि द्रोणा ॥ दे रामानुज जिवदाना ॥
तोषवी जानकी रमणा ॥ येउई मिळवि कीर्ती ॥जा०॥४॥
मर्कटा येसि कितीदा मदवाही गिरिवर झाला ॥
नायके अचल हा म्हणुनी स्कंधावरि धरिला त्याला ॥
झेलिता कंदुका ऐसा कपि म्हणती सूर्य उदेला ॥चाल॥
म्हणे सुषेण सुत पवनाचा ॥ आणितो अचल हा साचा ॥
वाचला जीव शेषाचा ॥ ही कृष्णा नमिते त्याते ॥जा०॥५॥