महिरावण-कांता बोले ॥
मम मानस तुजवरी बसले ॥ रघुविरा॥धृ०॥
मम मंदिरि रामा येसी ॥
का टाकुनि मजला जासी ॥रघु०॥
अनुचित कर्म हे करिसी ॥
शोभेना तव कीर्तीसी ॥रघु०॥
चाल-ही दिन, असे कमलीन सूर्यभूषण ब्रीद तव गेले ॥
तू सत्य वचन नच केले ॥रघु० ॥महिर०॥१॥
इंद्रतुल्य तेज म्यां रचिली ॥
वरि फुले बहुत पसरिली ॥रघु०॥
अत्तरे सुवाशिक अणिली ॥
पक्वान्ने ताटि बहु भरिली ॥रघु०॥चाल॥
करुनिया मंदिरी थाट ॥ पहातसे वाट ॥
कपट कुणि केले ॥
हे भ्रमर कोठुनी आले ॥रघु०॥महिरा०॥२॥
पतिमृत्युवृत्त म्या कथिले ॥
कपिवरे वचन मज दिधले ॥रघु०॥
मर्कटे कसे फसविले ॥
तू जासि पती मज मुकले ॥चाल॥
जरि असे अबल ही मुग्ध ॥
करिन तुज दग्ध ॥
मर्कटा वहिले ॥
मी कपिकुळ शापिन सगळे ॥रघु०॥महिरा०॥३॥
नच क्रुद्धा होऊ वनिते ॥
द्वापारयुगी गुणसरिते ॥
ऐकगे ॥ पट्टराणि करिन मी तूते ॥
हे सत्य मानि वचनाते ॥
ऐकगे ॥ चाल ॥
मजवरी ॥ रोष नच धरी ॥
स्नेह बहु करी ॥ जाति त्या वेळे ॥
पदकमली कृष्णा लोळे ॥रघु०॥महिरा०॥४॥