संतांचा साह्यकारी पंढरिसी पाहिला ॥
कटि पाणी ठेवुनीया स्थिर विटे राहिला ॥धृ०॥
नामदेवा घरी टोप्या अंगडी शीवतो ॥
सावत्याच्या घरी प्रेमे हार हा गुंफितो ॥
अंत्यजा चोख्यासंगे ढोरे हा ओढितो ॥
नाहि कवडी देत कोणी भक्तीने बांधिला ॥संताचा०॥१॥
तुकोबा वाणियाचा सवदा हा वीकितो ॥
कबीर बालकाचे शेले हा वीणितो ॥
रोहिदासागृहि जोडे प्रेमाने बांधितो ॥
नाथाच्या घरी स्कंधी जलघट वाहिला ॥संताचा०॥२॥
पतिसेवा करुनीया सखुसवत जाहला ॥
निराबाई कन्यकेचा विषप्याला प्राशिला ॥
जनिसंगे दळू कांडू हरि कैसा लागला ॥
दावि करुनी सगुण लीला प्रेमे म्या गाइला ॥संताचा०॥३॥
त्रिभुवन माउलीये हा जाच सोसेना ॥
त्रैलोक्यभार घेसी येऊ दे करुणा ॥
षट्शत्रू मत्त झाले बहु करिती जाचना ॥
किति अंत बघसि आता कृश देह जाहला ॥संताचा०॥४॥
बहु दीन झाले माते माहेर दाखवी ॥
निज दासा गरुडराया मज मूळ पाठवी ॥
दिनरजनी मन माझे तव लीला आठवी ॥
पदि लीन झालि कृष्णा ने वेगे विठ्ठला ॥संताचा०॥५॥