४४१ .
मज गांजिले ते साहे । परी भक्ताचे ते न साहे ॥१॥
माझ्या भक्ता शीण व्हावा । मग मजसि त्यासी दावा ॥२॥
मज अवतार धरणे । माझ्या भक्तांच्या कारणे ॥३॥
देव म्हणे भक्तजनी । चिंता न धरावी मनी ॥४॥
४४२ .
आतां बोलावे ते किती । मनी पहावी प्रचीती ॥१॥
तुम्हां संकटांच्या वेळे । काय झांकितो मी डोळे ॥२॥
सेवकाचा साभिमान । समर्थाचे हे लक्षण ॥३॥
निजभक्तांसी पाळावे । दुर्जनांसि निर्दाळावे ॥४॥
४४३ .
अरे भक्तांचा कोंवसा । मनी धरावा भरंवसा ॥१॥
समर्थाचिया सेवकां । काय करवेल रंका ॥२॥
कोप येतांचि ते घडी । घेईन काळाची नरडी ॥३॥
भक्तां म्हणे भक्तजनी । चिंता न धरावी मनी ॥४॥
४४४ .
एक लक्ष दिनमणी । तृप्त होतसे कमळिणी ॥१॥
तैसा देव आहे दुरी । परि तो भक्तांचे अंतरी ॥२॥
दोन लक्ष निशापति । तेणे चकोर तृप्त होती ॥३॥
रामदास म्हणे घन । देतो चातका जीवन ॥४॥
४४५ .
बाळक जाणेना मातेसी । तिचे मन तयापाशी ॥१॥
तैसा देव हा दयाळ । करी भक्तांचा सांभाळ ॥२॥
धेनु वत्साचेनि लागे । धांवे त्याचे मागे मागे ॥३॥
पक्षी वेंघतसे गगन । पिलांपाशी त्याचे मन ॥४॥
मत्य्स आठवितां पाळी । कूर्म दृष्टीने सांभाळी ॥५॥
रामीरामदास म्हणे । मायाजाळाची लक्षणे ॥६॥
४४६ .
बाळपणे लोभ करी । माता नाही जन्मवरी ॥१॥
देव दीनांचा दयाळ । दास पाळी सर्वकाळ ॥२॥
मनासारिखे न होतां । बालकासि मारी माता ॥३॥
दास म्हणे सांगो किती । बाप लेकांसी मारिती ॥४॥
४४७ .
मायबापे सांभाळिती । लोभाकारणे पाळिती ॥१॥
तैसा नव्हे देवराव । त्याचा कृपाळु स्वभाव ॥२॥
चंद्र सूर्य मावळती । घन आकाशी लोपती ॥३॥
रामीरामदास भाव । केला संसारचि वाव ॥४॥
४४८ .
एक सहस्त्र कोटीवरी । जाली अन्यायांची परी ॥१॥
तरी देव उपेक्षिना । अंती निष्ठुर होइना ॥२॥
शरणांगत भांबावले । भजन देवाचे चुकले ॥३॥
रामीरामदास भाव । केला संसारचि वाव ॥४॥
४४९ .
देव भक्तांचा कैवारी । रक्षितसे नानापरी ॥१॥
काष्ठस्तंभी प्रगटला । तेणे प्रल्हाद रक्षिला ॥२॥
महासंकती राखिले । गजेंद्रासी सोडविले ॥३॥
कूर्मरुपे धरिली धारा । जाला वराह दुसरा ॥४॥
तये द्रौपदीकारणे । वस्त्रे दिली नारायणे ॥५॥
जाणे दासाचे अंतर । लाखाजोहरी विवर ॥६॥
४५० .
भक्तिलागी पावे नेटे । वारी भक्तांची संकटे ॥१॥
देव भांवे लांचावला । त्यासि अभिमान लागला ॥२॥
अपुल्या भक्ताचे जे उणे । ते साहेना कोटिगुणे ॥३॥
दास म्हणे नानापरी । देव भक्तांचा कैवारी ॥४॥