१५४
आलें भगवंताच्या मना । तेथें कोणाचें चालेना ॥१॥
जैसा कलि राजा जाला । धर्म अवघाचि बुडाला ॥२॥
नीतिमर्यादा उडाली । भक्ति देवाची बुडाली ॥३॥
दास म्हणे पाप जालें । पुण्य अवघेंचि बुडालें ॥४॥
१५५
विप्रीं सांडिला आचार । क्षेत्रीं सांडिला विचार ॥१॥
आलें भग० ॥ध्रु०॥
मेघवृष्टि मंदावली । पिकें भूमीनें सांडिलीं ॥२॥
बहूवृष्टि अनावृष्टि । दास म्हणे गेली सृष्टि ॥३॥
१५६
लोक दोष आचरती । तेणें दोषें भस्म होती ॥१॥
आलें भग० ॥ध्रु०॥
जनीं दोष जाले फार । तेणें होतसे संहार ॥२॥
रामदास म्हणे बळी । दिसंदीस पाप कळीं ॥३॥
१५७
नाहीं पापाचा कंटाळा । येतो हव्यास आगळा ॥१॥
आलें भगवं० ॥ध्रु०॥
जना सुबुद्धि नावडे । मन धांवे पापाकडे ॥२॥
रामीरामदास म्हणे । पुण्य उणें पाप दुणें ॥३॥
१५८
पुण्यक्षेत्रें तीं मोडावीं । आणि ब्राम्हणें पीडावीं ॥१॥
आलें भग० ॥ध्रु०॥
पुण्यवंत ते मरावे । पापी चिरंजीव व्हावे ॥२॥
रामदास म्हणे वाड । विघ्नें येतीं धर्माआड ॥३॥
१५९
लोक भेणेंचि चालती । त्यांस होताती विपत्ति ॥१॥
आलें भग० ॥ध्रु०॥
धर्मवृत्ति ते बुडावी । शास्त्रमर्यादा उडावी ॥२॥
रामदास म्हणे देवें । बौद्ध होउनी बैसावें ॥३॥
१६०
ज्याच्या उदरासि आला । त्यासि फिरोनी पडला ॥१॥
तोचि जाणावा चांडाळा । देवां ब्राह्मणांचा काळ ॥ध्रु०॥
जाला स्त्रियेसी लंपटु । मायबापांसी उद्धटु ॥२॥
भय पापाचें न धरी । सज्जनांची निंदा करी ॥३॥
नेणे माय कीं मावशी । कोणें सांगावें तयासी ॥४॥
रामीरामदास म्हणे । यम केला त्याकारणें ॥५॥