दु:खी भावाची बीज - आली भाऊबिज म्हणुनिया हर्ष...

आली भाऊबिज म्हणुनिया हर्षती लोक सारे,
माझ्या चित्तीं परि उसळतें दु:खहि हें कसें रे !
गेली ताई, किति तरि वरी काल लोटोनि गेला;
नाहीं दु:खा क्षय, नव गमे आठवीतां मनाला. १

दादा, दादा; किति मधुर हो शब्द होता तिचा तो.
शुद्ध प्रेमें सतत भरला मूर्त आनंद कीं तो.
होता, गेला; हरहर परी मृत्युदाडेंत गेला
ताईसंगें उडुनि गगनीं तो कुठें नष्ट झाला. २

गेली ताई स्मृति परि तिची मानसा जाळिते ही
गेल्या बीजा मधुर, उरली आज ही कष्टदायी.
आतां स्वर्गीं पुढतिं मजला काळ नेईल जेव्हां,
ताईसंगें करिन अपुली बीज मी सत्य तेव्हाम ३