निराशेचें गीत - द्या आशेचा एकचि तंतू मजला...

द्या आशेचा एकचि तंतू मजला, ना तरि हा समजा मेला.
रवि तीक्ष्णकरें ये मज जाळायाला - हा चंद्र विषाकर झाला.
ही भूमि गमे थरथरली दुं:खांहीं - सागरही क्षुब्ध अगाई !
कोसळले पर्वत माथां
प्रलयाग्नी भडके आतां
तम भेसुर वेष्टी पंथा,
करुं काय कुठें जाऊं ? बाहुं कुणाला ? तारील कोण दीनाला ? १

हें दु;ख नव्हे, प्रळयींची चपला ही ! आली हो ! पडते भालीं.
ही आरडते. धांवुनि येते खालीं ग्रासाया मज जलदाली;
नभ कडकडतें, भूमि चालली खालीं - हीं भूतें धांवत आलीं.
काळाच्या भेसुर दाढा
करुं टपल्या हाय ! चुराडा;
काढा हो, यांतुनि काढा.
या दीनाच्या उत्तर द्या हांकेला; उठवा हो ! मेलेल्याला ! २