दीनानाथ द्वारकाधिश साह्य जरी तरी काय न करी ।
भक्तास्तव प्रगट झाले पांडव विचार मग करती ते आपुले ठाई ।
बेत करुन भगवान बोलले मी आधीं करितों शिष्टाई ।
आले हस्तनापुरास तेव्हां तेथें क्षीरसिंधूचें जावाई ।
शत बंधु समवेत आडवा दुर्योधन आला पाई ।
बहु सन्मानें घेऊन गेले पुजियले आसनावरी ।
दुर्योधनाशीं जवळ बैसवून मग विचार करतात हरी ।
दीनानाथ द्वारकाधिश साह्य जरी तरी काय न करी ।
भक्तास्तव जो करुणावत्सल युगायुगीं अवतार धरी ॥१॥
पांडव आणि तुम्ही बंधु असतां सर्व राज्य त्यांचे घ्यावें ।
तेरा वर्षे क्लेश भोगिले म्हणून मजला पडलें यावें ।
जे झालें तें बरेंच झाले आतां तरी घेऊनी यावें ।
समाधान धर्माचें करुन हो अर्ध राज्य त्यांचें द्यावे ।
कलह उभयतांमधीं नसावा हेच सांगणें सर्वोपरी ।
एक विचारें तुम्हीं असावें राजनीतीची युक्ति बरी ।
दीनानाथ द्वारकाधिश साह्य जरी तरी काय न करी ।
भक्तास्तव जो करुणावत्सला युगायुगीं अवतार धरी ॥२॥
म्हणे दुर्योधन काय बोलतां योग्य नव्हें हें आपणाला ।
विचार चित्तीं नाही पाहिला शिष्टाई करण्यास आला ।
कमी दो महिन्यांत वळखलें फ़िरुन जा वनवासाला ।
तेरा वर्षानंतर या मग अर्धराज्य मागायला ।
अधीक मास हरीनें काढून दोन मास घातले भरी ।
दोन मास अधिक वर फ़ाजील असतां कारे असें बोलाल तरी ।
राज्यमदें दुर्योधन बोले अजापुत्र माजला जसा ।
सूयाग्रीं मृत्तिका नेदी युध्दावांचुन कृतिनिश्चय असा ।
अर्जुनहस्तें वधून हिरावून घेईन राज्य मग रडत बसा ।
ऐसें बोलून आले कविराय म्हणे कोप कौरवापरी ।
येथून आतां पुढे लढाई जुंपली अंधसुत मारतील समरीं ।
दीनानाथ द्वारकाधिश साह्य जरी तरी काय न करी ।
भक्तास्तव जो करुणावत्सल युगायुगी अवतार धरी ॥३॥