ऐक सखे गडणी कुंजवनी हरि खेळतो बसलीस निज भुवनी ॥ध्रु॥
या वनांत नंदाचा नंदन करी आनंद याच भवता अरविंदाचा ।
बाई तशांत रंगाचा संगम यदुपति अंग भिजवितो बहार अनंगाचा ।
गडे रसनंद लालाचा लाल गळ्यामध्यें लालभडकला लोळ गुलालाचा ।
बाई लपेट पवनाचा नाचतचि अवतंस करीशी शिरीं सुंदर सुमनाचा ।
तूं अशांत झडकरी उठ गडे अग रंगाची होतसे लूट नको हरीशी
पांडुं तूट ।
तो कन्हैया केवळ बुट घे गुलालाची भरमुठ घरच्यानी दिधली सूट ।
थो तननननननन वेणु खाचा ध्वनी मंजुळ वाणी ॥ऐक सखे० ॥१॥
सखे गुलाब पिचकारी धरुनि करीं हरी मुग्ध गोपिका हळूच चुचकारी ।
करी कौतुक कंसारी असें पाहशील हरिशीं खेळशील सुख तरी संसारी ।
विरहीणीस तरवारी कारंजाचे फ़वार धारा सुगंध तरवारी ।
बाई मधुकर वनचारी कुंजातचि गुंजारव करिती हरिमुख संचारी ।
तो अनंत गिरीधारी चंपक बकुल कुसुम सुर वर्षति नभिहुन अवधारी ।
मी आतांची आले चाल तुज वाहतसे नंद लाल कां सोडुन बसलीस बोल ।
करुं नको जिवाचे हाल श्रीहरीचे पदघन मालरंग लूट झाली काळ ।
तुज हरिचा लागो ख्याल छुं छुं ननननननन पुर चरणी । नाचती गौळणी ।
ऐक सखे गडणी ॥२॥
त्या सखिने गोपिला अति प्रयत्नें रिझवून नेलें तिला चौसोपिला ।
पाहतांच हरि तिजला कवटाळुनि धरि काय तिचा तो वसनांकित भिजला
मग अनंग वळविला त्याच गोपीने यदुपति रंगी धरुनि मळविला ।
निजकामचि पुरविला हरिपद पंकज विलोकुनी तो स्वमान नुरविला ।
रतिरास रंग सरला अनंत कवि जन वर्णिती परि वर्णोय परि जगीं उरला ।
कोण जाणे त्याचा पार तो अनंतधरी अवतार वेदाला न कळे सार ।
करी नागेश वेडे चार तें स्वरुप तरि अनिवार धोंडी शाईर संग गुलजार
थररररररर कांपति रिपुजन लागती तच्चरणी ॥ ऐक सखे गडणी ॥३॥