झाली तरुणपणाची धूळ ।
पति नाहीं सेजेवरी सुंदरा रडे मुळमूळ ॥ध्रु०॥
हा वसंतऋतु अनिवार करि मदन शरांचा मार बहुत बेजार ।
आता काय करुं मी संसार सर्पापरी गमती गडे गळ्यामधें हार ।
जासुद करति वेरझार नाहीं पत्र साजणी कथितें तपसिलवार ।
या विरहसमुद्रापार कधीं होईन बाई येति कधीं सरदार ।
॥चाल॥
काय करुं मंचकी बसून नाहिं सर्व सौख्य मज असून ।
बोलूं कुणासवें मी हंसून अंतरळा साजण आला बाई मजला दिसून ।
मीं चित्त पाहिले बहुत तयाचें कसून ।
ओढवलें दैव आता तयाचें कसून ।
ओढवलें दैव आता काय तयावरी रुसून ।
॥चाल॥
बाई सर्व सुखाचें मूळ
तो दिलभर मजला होईल कधीं अनुकूळ ॥१॥
सजणाविण झालें दीन जसा तप्त वाळूमधें तळमळतो मीन ।
काय सांगूं संचितहीन नाहीं सये वर्तमान वर्षे झालीं तीन ।
बाई झाले दु:खाधीन आतां देह तयाचे चरणावर ठेवीन ।
कधीं नेत्र भरुन पाहीन हा विलास त्याविण मजला देतो शीण ।
॥चाल॥
नार पतिविण कसि बरि दिसल पर पुरुष घरामधिं घुसल ।
मग स्वकीय जन हा हसल हा शुध्द भाव जरी माझें मनिंचा असल !
तरी सजण सखे मज लौकर नयनीं दिसल ।
नातरी तो परनारीसीं गुंतुन फ़सल ।
॥चाल॥
एवढ्यावर न कळे खूळ ।
पिंगळा सकाळीं शुभ वदला पांगुळ ॥२॥
अशि नार पड्ली शोकांत मग तिच्या सखीने कवळून धरिला हात ।
म्हणे काय करिशी घात जाईल सखे तुज आज सुखाची रात ।
हा ध्वनी पडतां कानांत उघडिले नेत्र तों जासुद उभा द्वारांत ।
घाबरली पुसे हुजुरांत कुणीकून आली हो काय सुखाची मात ।
॥चाल॥
स्वारि आली बयाजी कडक बागांत उतरले भडक ।
हें ऐकुनि झाली रंग सडक हर्षानें भेटली सजणाला बेधडक ।
हरि संकट हहि नउयास बैसली धडक टाकून दे कलगी व्यंकट
पतीला हुडक ।
लिंब रसासीन टाकुनि गुळ ।
धोंडि शाहिर कविचा छंद उरावर शूळ ॥३॥