किती गोड किती गोड सुभग सुंदरी । दृष्टीला पडली रे ।
पंकजासनी करीं घडली रे ॥ध्रु०॥
जिचें रुप चमक चांदणी । वयानें कवळी ।
केतकीपरीस ही पिवळी । कां बसे ग सरळ अंगुळी ।
जशी ती चवळी रे वाटे असावी जवळी ।
अमोल सुधारस धटी कटीस पट आवळी ।
नागिण जशी काय गव्हळी ।
काय वदूं वयाची भरती ।
विषयाची गत मत पुरती ।
सुंदरा नसे हिज परती ।
काय डौल दाविते मदनरसामध्ये जडली रे ।
माझिया मनामध्ये दडली रे ।
किती गोड किति गोड सुभग सुंदरी ॥१॥
शिरताज सकळ कामिनीमध्यें हा फ़ुटका रे
सुरतीचा लागला चुटका ।
घेऊं घोट घ्यावा वाटतो अमृत रसाचा घुटका ।
दाटला गड्या मज हुंदका ।
खुप रसाची निघुन जातसे घटका ।
बैसला मनामध्ये झटका ।
मदनाची समशेर सुटली ।
देखणी रति तशी नटली ।
कल्पना मनांतिल फ़िटली ।
कुच गोल मुखामध्यें बोल मधुर सार पडली ।
तारुण्य कदली रे ।
किती गोड किती गोड सुभग सुंदरी ॥२॥
शिरीं भांग सरळ वेणी काय पदाची सरणी रे ।
वर्णितां नये ती धरणी नग थाट वयाचा घाट नूपुर चरणीं रे ।
धन्य ही विधिची करणी मज सांग सख्या सदुपाय लागलो झुरणी ।
विषयाब्धितही तरणी रे ।
सखि मदन शराने अर्ची ।
ही असल कोणाच्या घरची । कसुन मारली बरची ।
संसार कशाचा जरि न हाताला चढली ।
कविराय जिला आवडली ।
किती गोड किती गोड सुभग सुंदरी ॥३॥