राधासखिसंवादे छेकापन्हुति आयका ।
रसिक हो किती चतुर बायका ।
अंबरगत परि पयोधरातें रगडुनि पळतो दुरी ।
काय हा धीट म्हणावा तरी ।
तो नंदाचा मूल काय गे सांग कन्हया हरी ।
नव्हे गे मारुत मेघोदरीं ।
सासु सासरा पति यांदेखत अधरामृत माधुरी ।
घेतसे काय वदावे तरी ।
तो नंदाचा मूल काय गे सांग कन्हया हरी ।
नव्हे गे मधुकर पंकजहरी ।
पटविघटितकुचतटहि वसंतीं हळूच येउनि उरीं ।
शीतल स्पर्श सुगंधित करी ।
तो नंदाचा मूल काय गे सांग कन्हया हरी ।
नव्हे गे मलयज करि चातुरी ।
सुवर्ण पाहुनि तनुवरी वंचक रात्रीं शिरतो घरीं ।
हात टाकतसे अंगावरी ।
तो नंदाचा मूल काय गे सांग कन्हय्या हरी ।
नव्हे हा दस्यु समज अंतरी ।
सुंदर रतिजोगता मिळाला पति ही सुभगा खरी ।
दुजीला असा मिळल काय तरी ।
तो नंदाचा मूल काय गे सांग कन्हय्या हरी ।
नव्हे गे रतिला मन्मथ वरी ।
॥चाल॥ गुणवंत कुचावरि लोळे अति शोभला ।
तो कृष्ण काय ? नव्हे गे हार कळेना तुला ।
बाइ अंगमर्दनीं अति सुखकर वाटला ।
तो कृष्ण काय ? नव्हे कर दुतीचा भला ।
मज शीतल करितो श्रमि होउनिया भला ।
तो कृष्ण काय ? नव्हे व्यजन सुवंशांतला ।
या परि निजसंतोषे वर्णी, पुसतां यदुनायका ।
लोपवी मुरलीच्या गायका ।
राधासखिसंवादे छेकापन्हुति हे आयका ।
रसिक हो किती चतुर बायका ॥१॥
कंठिं लपेटुनि सदा असावी सुभगा गुणशालिनी ।
वाटते पुष्पवती शोभिनी ।
वृषभानूची सुता काय ती राधा लिकुच स्तनी ।
नव्हे रे माळ आठवली मनी ।
अधरचुंबिनी वंशसंभवा लालसमधुरध्वनी ।
असावी मुखासि मुख लावुनी ।
वृषभानूची सुता काय ती राधा लिकुच स्तनी ।
नव्हे रे मुरली जगमोहिनी ।
सरला ती सदवंशा गौरा अतिशय संयोगिनी ।
येतसे करीं धरुनि जे वनीं ।
वृषभानूची सुता काय ती राधा लिकुचस्तनी ।
नव्हे रे यष्टी सहचारिणी ॥
नखक्षतानें मृदुक्वणान्ति ती नवनवगुणरागिणी ।
धरावी ह्रदयीं कवटाळुनी ।
वृषभानूची सुता काय ती राधा लिकुचस्तनी ।
नव्हे रे वीणा मृदुभाषिणी ।
विपरीताही तनुवरि घेतां सुदशा सुखदायिनी ।
लहानशि श्यामतनु हारिणी ।
वृषभानूची सुता काय ती राधा लिकुचस्तनी ।
नव्हे रे मत्कंबल भोगिनी ।
॥चाल॥ वाकडी दिसे परि बहिरंतरनिर्मळा ।
ती काय राधिका ? नव्हे इंदुची कळा ।
जी चांगट बसली धरुन रसाच्या तळा ।
ती काय राधिका ? नव्हे भुजंगाबळा ।
किति मंजु वसंतीं रसाळजीचा गळा
ती काय राधिका ? नव्हे गड्या कोकिळा
परि हरि राधेला वर्णुन, पुसतां क्षणिं लोपवी ।
चतुर हा यदुकुलपंकजरवी ।
श्रीकृष्णाची सखी संवादे छेकापन्हुति नवी ।
ऐकता जन्म सफ़ल मानवी ।
करी हा कविरायाहुन कवि ।
राधासखी संवादे ।....... ॥२॥