कांहीं लाज नाहीं पोटीं । मनुष्यांची काय दाटी ॥ध्रु०॥
कृष्णा तुझी खोड खोटी । झोंबू नको सोड गाठीं ।
जेव्हां तेव्हां अडविशी गांठी साठी ।
लावू नको हात देहा माझ्या । मी तो मोठ्या विलाशाची भाजा ।
पृथ्वीचा भूप भोगी ज्याला (म्हणती महाराजा )
त्याने मला काल बागामध्यें दिला हार ताजा ।
साखरेच्या उंच बरवी पदकांची थोर गाठी ।
कांहीं नाहीं लाज पोटी ॥१॥
खाशालाही हौस मोठी मनाजोगी गांठविली ।
आपुलिया हातें माझ्या कंठामध्यें सांठविली ।
उगी नोहे मनाची हे मंदिराला पाठविली ।
हिच्यापुढें मोत्यांची म्या कंठी नाहीं आठवली ।
ऐशीलाही तोडायाला पाहसि हे कोण धाटी ।
काहीं नाहीं लाज पोटीं ॥२॥
आतां तरी सांगते झटूं नको हो अवयवाला ।
खाशाची ही प्यार साळू भीतें काय तुझ्या बाला ।
गांठीसाठी प्राण जातिल कुण्या झाडाचा तूं पाला ।
हिजहुन गोड वाटे वैजयंती काय माला ।
हिचा तुला लोभ झाला कविरायाचे साठी ।
काहीं नाहीं लाज पोटीं ॥३॥