नरजन्मामधिं नरा करुनि घे नरनारायण गडी ॥
तरिच हे सार्थक मानवकुडीं ॥ध्रु०॥
बा चौर्यांशी लक्षवेळ संसार पडला गळां ।
चिंतेचा पिकला मळा ॥
दार-धनाचा लोभ टाकुनी झटकर हो मोकळा ।
हा कसा उकलिशी पिळा ॥
धनानिमित्तें जनापुढें तूं दाविसि नाना कळा ।
किति तुला मुलांचा लळा ॥
तूं पडूं नको याचे भरीं ॥
तुझ्या हें खापर फ़ुटतें शिरीं ॥
तुला मी गोष्ट सांगतों खरी ॥
आतां कर तांतडी । ही पुन्हा नये बा घडी ॥
नरजन्मा० ॥१॥
निपट बावळा या विषयाच्या मागें लागसि कसा ॥
कां होसी बा धडपिसा ॥
वयोधनांची किति चंचल गति कां धरिशी भरंवसा ॥
हे सकल मनाला पुसा ।
उदरासाठीं दुर्धनिकांच्या पुढें पसरिशी पसा ॥
किति उगाळशिल कोळसा ।
हें तुला शिकविलें कुणी ।
दयाळू नरनारायण धणी ।
अझुनि तरि करि बा ही घोकणी ॥
विषयवल्लीची जडी । तूं म्हणशील साखर खडी ॥
नरजन्मा० ॥२॥
नवस कामना करुनि मनामधिं म्हणशिल पुरुषोत्तमा ॥
दे संतत विपुला रमा ॥
विषयवासना तुला तुटेना मानसिं या संभ्रमा ॥
काय पुढें बोलशिल अधमा ॥
किती प्रपंचामध्यें फ़िरुनियां पावसी विफ़ल श्रमा ॥
कां न करिशि भजनोत्तमा ॥
हे कसें तुला भावलें ॥
करावी अचला दारामुलें ॥
मळेना पुढती हें बाहुलें ॥
कविरायाची उडी । दाविल भवार्णवाची थडी ॥
नरजन्मामधिं नरा करुनि घे नरनारायण गडी ॥३॥