अमोल काया जाइल वायां जशी कांच की फ़ुटे पटकन ॥
उभा काळ विक्राळ रक्षितो वेळ होय सावध चटकन ॥ध्रु०॥
कृतिं त्रेतिं व्यापारीं होती आयुष्याची बहु भरती ।
कलिमाजी शतवर्षे नेमिलीं परी तिहीं न होती पुरती ।
बारा चौदा पंधरा विंशती पंचविसामधी किती मरती ।
मागें मेले पुढेहि मरतील कोण करिल त्यांची गणती ।
आजा काका मामा मेला त्यांची साक्षी घ्या चित्तीं ।
त्यांचे शोकें दु:खित झालां पुढें तुम्हाला तीच गती ।
देह आपुला जाईल यास्तव धरा सोय कांहीं झटकन ।
अमोल०॥१॥
हत्ति घोडे महाल खजिना कोणाची मंदिर माडी ।
शेपटिं जाइल कांहीं न राहिल काय धरुनि तिची गोडी ।
तारुण्याच्या भरेम घालसिल विषयामध्यें दाटून फ़ुगडी ।
अहा रांडेच्या समय कठिण मग जेव्हा काळ करकर रगडी ।
सुंदर सुंदर रंभा जैशी तिची मनामध्यें बहु आवडी ।
जबरदस्त हा पाश स्त्रियेचा जशि कवाडा कुलुप कडी ।
या भवसागरी माया मगरी पाय धरुनि ओढिल मटकन ।
जशिं नंगी समशेर देहिचे तुकडे करि कटकन ।
अमोल काया जाइल वाया ॥२॥