अग सखे यशोदेबाई मूला आपला आटोपी ।
अशानें उडवील हा टोपी ॥ध्रु०॥
काय वदूं जाहाली सीमा । तुझे गोकुळ सोडावे ।
किती तरी अपयश जोडावे । भल्याचा मुलगा ।
यानें गरतीस ओढावें । आतां काय कपाळ फ़ोडावें ।
जळो ही कटकट अग गडे ।
नित कित करावी वटवट ।
पोरीला चुंबितो मटमट ।
ही सलग नोहे सोपी आमुचे पती आहेत कोपी ॥१॥
ही पुरे आता तुझी वस्ती काय उरली जिंदगाणी ।
नांदतो परी लाजिरवाणी ।
आज नंदाची म्हणविशी मुख्य राणी ऐक
लोकांची गार्हाणी ॥
असा हा बिजवर अग सये ।
सोशिले गडे आम्ही आजवर ।
ही आली घोरपड तुजवर ।
चालत्या निघून गोपी तुझा सुत दधि दुध वोपी ॥२॥
अग बये करावी हाकमी धणी याने रीतीची ।
अशी काय वहिवाट नीतीची ।
ठेऊन दे दासी अगे बये पाहुनिया सुरतीची ।
गोष्ट काढूं नये गरतीची ।
बरी काय खळखळ ।
अग अशी रयतेची न घ्यावी कळकळ ।
लोटितो घडी एक पळपळ
कविराया न गुण लोपी गातसे ऐकुनि तरी चापी ॥३॥