बा काय घालिसी संसृतिचा पिंगा ॥
या मानव देहीं भज रे श्रीरंगा ॥ध्रु०
चौर्याशीशि लक्ष हे फ़ेरे फ़िरुनि सारा ॥
बा आलासि येथें नरतनु संसारा ॥
हे पुत्र कुणाचे कन्या आणि दारा ॥
ही काय मिळविसी भवताली बारा ॥
अविवेक सुटला तुफ़ान हा वारा ॥
बा कसा उतरशिल भवांबुधि पारा ॥
स्त्री म्हणशिल माझी तरि ते परावी ॥
बा सन्मति आतां कधिं रे धरावी ॥
हे विषयवासना मनींची नुरावी ॥
यासाठी सांगतो धरी सज्जनसंगा ॥
हो सावध नातरि काळ करिल दंगा ॥ बा काय ॥१॥
या जगी पसरली श्रीहरिची माया ॥
तूं म्हणशिल माझी तनुसुत धन जाया ॥
भ्रांतिने तपेले पहाशी बुडवाया ॥
ही पुन्हां मिळावी तुला कुठून काया ॥
या आशातृष्णा मिळूनी आया बाया ॥
तुला पाहती सफ़ई बुडवाया ॥
ही रांड दुराशा नको रे धनाची ॥
धरि लज्जा कांहीं आपुल्या मनाची ॥
दुर्दशा प्रपंचामधिं रे जनाची ॥
हा लोभ देहिंचा सुख बाहेर अंगा ॥
बा आंतुन लागला काळ भिरड भुंगा ॥ बा काय ॥२॥
परिणाम आपुला होईल हा कैसा ॥
हे ज्यास कळेना तो नर पशु तैसा ॥
तुज कामुक लोभ स्त्रीचा जो ऐसा ॥
ते वंचक म्हणतिल मंचकी हो बैसा ॥
हें हाड उगाळुनि जिस देशिल पैसा ॥
ती तुला मानिते निज सेवक जैसा ॥
बा मुक्ति तुझ्याही घरची बुडाली ॥
साधुजनामध्यें पतही उडाली ॥
अविवेकें सन्मति सगळी दडाली ॥
मृगपद हे टाकुनि करिं घेशिल हिंगा ॥
कविराय चतुर परि कलि पडला बिंगा ॥
वा काय घालिशी संसृति ॥३॥