व्यास भारती कथन भांडती पांडवकौरववीर ।
पार्थरथीं सारथी यदुवीर ॥ध्रु०॥
कुरुक्षेत्राचे ठायीं लढाया युध्दसमयी म्हणऊन ।
महा महा वीर उभे येवून ।
सात क्षोणी पांडव कौरव आकरा क्षोणी जमऊन ।
दोन्ही दळें सिध्द होऊन ।
अठरा क्षोणी म्हणती परी एकाचे एक ऐकून ।
कुणी न पाहती शोधून ।
काय बोल ग्रंथाला वाचिक अर्थ काढिना नीर ।
पदार्थी काय फिरुन परवीवर ॥१॥
भीष्म शंतनुपुत्र उभा रणांगणीं प्रणयानळ ।
दुसरा पार्थ प्रतापी बळ ।
बाणांचा मंडप आकाशीं रविचा रथ आडकळ ।
आसन इंद्राचें डळमळ ।
एकच गर्दी कडकड उसळली मिळाली दोन्ही दळें ।
मांडली हातघाई तुंबळ ।
वीर विरास भिडती उडती चेंडूसारखीं शिरं ।
रक्त लोहांत वाहती कुंजर ॥२॥
अठरा दिवसामधीं समाप्त झालें रणकंदन ।
जसें ( ग बाई ) बंगाली दृष्टबंधन ।
महा महा वीर मेले शेवटीं वधिला दुर्योधन ।
आटपलें राज्याचें साधन ।
आटली दोन्ही दळें त्यांत राहिले सप्तशंदन ।
पांडव कृपा गुरुनंदन ।
अश्वमेघ मग केला जिकडे तिकडे झालें स्थीर
पटीं बैसविला युधिष्ठिर ॥३॥
दोन्ही दळें किती क्षोणी होत्या याची चौकशी करा ।
शोधुनिया तरी लावावा बरा ।
गजरथ घोडे कुंजर वीर गणती पायदळाची धरा ।
किती त्याखालीं आटली धरा ।
किती कोश गज तसू एकांतर बोलावें उत्तरा ।
आळस कविराया करुं नये जरा ।
कविराय गुणी करीत कवन हें नाथ कृपेचा धीर ।
शास्त्रसंमत अर्थाचे तीर ॥४॥