नको रे घालू घिरट्या दोहो द्वारी प्रहर प्रहरासी ।
पतीविण न घडे कधी संग मोठ्यारे अमिरासी ॥ध्रु०॥
बहुत श्रम केले म्हणुन पंचप्राण झुरतात ।
विषय गुज गोष्टी एक एक मनी रे मुरतात ॥
कीर्ति अपकीर्ति जगी मागे मात्र उरतात ॥
त्यात तुज पहाता नित सारेच कुरबुरतात ।
फिरुन मग जाता कुच माझे फुरफुरतात ॥चाल॥
वागते भिउनि घरी फारच श्वशुरदीराम्सी ।
उघड स्नेह कळता जाइल गोष्ट निकरासी ॥१॥
नकळे खरेखोटे हे शब्द चिकट चिल्हाळे ।
उठति ममतेचे ह्रदयात किरळ कोल्हाळे ॥
तुटुन जिव पडतो ऐकून सर्व पाल्हाळे ।
जपुन गडे येता जगी झालेच कूल बुलहाळे ॥
कुणापशी जावे फिर्याद वेल्हाळे ।
परस्पर घेतो स्नेह जळी स्मरून उल्हाळे ॥चाल॥
सलामत राखो श्रीहरी उभय शरिरांसी ।
गुप्त करा मौजा मग कोण धरिल पदरासी ॥२॥
मनांतून माझ्या तुसी वाटे प्रीत जोडावी ।
परंतु पतिची कशी शपथ सांग मोडावी ॥
घेउन पुढी नुस्ती सौखात विडी तोडावी ।
पाहुन कुच दुरुनी घटकेत त्वरित सोडावी ॥
येउन आज रात्री भ्रमाची मुठ फोडावी ।
नित्य डोळ्यावर कातडी कितिक ओढावी ॥चाल॥
तुला म्हणुन इतके नाही तर दुर्लभ इतरांसी ।
वचन मुळी गेले अरे सहज सगुण गुणराशी ॥३॥
धडा आज करुनी पर कामी शरीर भोगू दे ।
निजुन शेजारी वरकांती बसुन जागूदे ॥
कमर कमरेसी एकांती निवळ लागूदे ।
वस्त्र वर टाकुन सुख शयनी चाल भोगू दे ॥
म्हणे कवी गंगु हैबती संजोग जुगू दे ।
चतुर मोहर्याला चारी प्रहर पलंगी संगु दे ॥
महादेव गुणी ते राहतात पुणे शहरासी ।
प्रभाकर कविची नये करणी नविन सुगरासी ॥४॥