शुक स्वामी सारिखे जितेंद्रिय पूर्णपणे भासता ।
असे हो का ह्रदयांतरी त्रासता ॥धृ०॥
क्रीडा करुनी हास्य विनोदे पलंगावर लोळते ।
विषयकहालिने अति पोळते ॥
जेव्हा लहर मनी येते तेव्हा करी कुच अपुले चोळते ।
अधिरपणे गवाक्ष मग हेळते ॥
पाहुन मनाचा खंबीर दुःखे पहा काढी कोळते ।
तुम्हाला मीच उलती घोळते ॥
संसाराचे सौख्यसार जे तेच बळे नासता ॥१॥
बळजोरीने धरुन खवाटे बळकट कवटाळिते ।
परोपरी मर्जी मी संभाळिते ॥
कमर सैल सोडून प्रीतीने करी मुख कुरवाळीते ।
तिडिक सोसून हुकुम पाळीते ॥ चाहिल तो नित पदार्थ पुरवुन तूसाठी जिव जाळीते ।
सजले स्वरुप निजुन न्यहाळीते ॥
क्षेत्र हाताळुन ऐन रसाचे समयी स्वस्थ बैसता ॥२॥
वर वर करुनी कल्हई अशाने संतत वाढेल कशी ।
करा तरी मनी सगळी चौकशी ।
मनापासुन खुब कसून लावा बळाने तिर तरकशी ।
नका करून बिगार अशी वरकशी ॥
पातळ नितळ शरीर केवळ सुवर्ण बावनकशी ।
बरी आज लाविलीत बरकशी ॥
रसिकरसील्या योग्य रुपाने घरी पद्मिण आसता ॥३॥
मदनपुराने उरी कंचुकी धुर कापुरी दाविली ।
पहा दोहो दंडावर फाटली ॥
बहुत आवरिता कुच नावरिता गाठ निसुर सूटली ।
अजुन नाही भ्रांत कशी फीटली ॥
समाधान मन करुन उठा ही गोड घडी पावली ।
काय सुख सांगू अगन पेटली ॥
महादु प्रभाकर म्हणे उभयता चतुर सुगर दीसता ॥४॥