रुंद छातिवर बूंद गेंद जणू गुलाब बहारा मधी फुलती ।
वसंतकाळी कळे कोवळे तसे ग तुझे जीवन खुलती ॥धृ०॥
श्रवणफुले श्रवणात अमोलिक स्वच्छ हिर्यांची झळझळती ।
चंद्र बिजेचा जसा तशा ग तव मुक्त लडा बाजुस रुळती ॥
सरळ केश चोचीत मिन्याचे, मयूर फाशांमधी मिळती ।
वेणि विलोकून सर्प भयभित, होउन वनांतरी किति पळती ॥
बाळ्या बुगड्या घोस पाचुचे पाहुन वनी भुंगे पळती ।
शुद्ध घाट राखडीसभवते, मंगळ भृगू बसले न कळती ॥
सुरांगना रूप पाहुन वरत्या, इंद्र सभेसी हळहळती ॥चाल॥
नेत्र बघुन ते इंदुरथींचे कुरंग सहसाही न चलती ॥१॥
रक्त टिळा रेखांकित भाळी शामशून्य शोभित वर्णे ।
भवयधनुष्यामधी रेखिली स्वस्थपणे सोपसकर्णे ॥
मंद मंद मुखी बिंदु चमकती घर्म नव्हे भास्कर किर्णै ।
चंद्रहार गळी भुजंग पाहुन धाव घेतली सौपर्णे ।
चार अंगुळे चौकि पाचुची तनमणि नटला चुणी भर्णे ।
अलाफ नलगे सहज बोलता येती दुरुन धावत हर्णे ॥चाल॥
शरण अवंतर स्त्रिया सुरुप ज्या नेहमी हिंदुळ्यावर झुलती ॥२॥
निकोप गाभा सरळ कर्दळी हस्त तसे नाजुक दिसले ।
अधर लाल लवथवीत नौतिच्या रंगरसामधी रसरसले ॥
संगीन कुच भरदार सजिव सजदार गुलगेंद उसासले ।
श्रमी भोक्ता होइल म्हणुन हे विसाव्याचे वाडे बसले ॥
येउन रावे नासाग्र पहावया घोर अरण्यातुन फसले ।
दंड पाहुन गोंडाळ हस्ती गंडस्थळी धुळ घालुन बसले ॥चाल॥
स्वरूप किर्ति ऐकून घरोघर पुरुष भुजंगापरि डुलती ॥३॥
त्रिकाळ ज्याणे उमामहेश्वर अनुक्रमाने आधी पुजली ।
फळास तप ते आले ये जन्मी अंकी बसुन स्वरुपे सजली ।
सफेत पातळ सिंहकटीवर खुब शोभतसे तिनमजली ।
पदर वरुन आत किंचित भासे शर्मे उराची खुण बुजली ॥
आजन्मात किती परस्त्री मातेसमान त्यांची वृत्ति रिझली ।
संग घडो यान घडो घरासी दर्शनास दुनिया धजली ॥चाल॥
उदक हातावर केल्या तपाचे घालावया ते किती भुलती ।
महादु प्रभाकर म्हणे अचंबा धन्य विधात्याची क्लुप्ती ॥४॥