वैर्‍याचे दिवस लोटती । का मरण नये मजप्रती ।
अता कधी प्राणसखे भेटती ॥धृ०॥
मेणकरा आरसा सख्यांनो गुलाल भांगी नका भरू ।
वेणिफणी राहु द्या बोर आणि चंद्रकोर हता धरू ॥
येई लोट आवरेना कधिग ते दृष्टि पडेल तरी पाखरू ॥चाल॥
हौसेने महाल बांधिला । नाही काही दिवस लाधला ॥
वेळ पाहुन वैर साधिला ॥चाल॥
आला चैत्र मास दारुन उन्हाळा वृक्ष वनी फुलती ॥१॥
उष्ण कधिग पाहिले तयाने ? दूर पाठविले तरी कुणी ।
नको दिपू विनविते दुपारी ऐस ढगामधी चूडामणी ॥
शरिर फार सकुमार देखना लक्ष श्रीमंतामधी गुणी ॥चाल॥
वरुणा तू वनामधी खपुन । ठाई ठाई जले ठिव जपुन ।
श्रीहरी जातने आपुण ॥चाल॥
सांभाळ करा स्वामिंचा पदोपदी गहिवर मज दाटती ॥२॥
फार कठिण परदेश परावा अल्प वयामधी स्वारी करून ।
नको म्हणत असता निघाले नाही पाहिलेग मागे फिरून ॥
निष्ठुर मन बाई पहाग तयाचे धाई धाई रडते पोट धरून ॥चाल॥
घेऊन मांडिवर उसे ।
वनवासी टाकिले कसे ॥ नळे दमयंतीला जसे ॥चाल॥
आज काणी नव्हे आपले तुझ्याविण शत्रू शरीर आटती ॥३॥
काय करू श्रृंगार हिर्‍यांचे विंचू फणाणुन झोंबती ।
चंद्रहार तन्मणी गळ्यामधी सर्प सुळसुळीत लोंबती ॥
छडीदार पातळे बुट्यांची अमोल परि ती न शोभती ॥चाल॥
आणा प्राणसखा जाऊनी ।
द्या धर्म तडीस लाउनी ॥ फळ नाही प्राण ठेउनी ॥चाल॥
बूट महादू प्रभाकर करी रसिक गुणी गंगाधर वाटती ॥४॥