तुजविण काय करुं देवराया ॥ येंई माझ्या विसाव्या ॥
झणीं तूं उदास न धरीं ॥ येंई येंई लवकरी ॥
तुजविण देह माझा हळहळी ॥ झालों बहूत उदास ॥
कैसें म्यां कंठावे देवराया ॥ येंई माझ्या विसाव्या ॥
येंई माझ्या दयाळा ॥ येई माझ्या कृपाळा ॥
आहो जय जय जय गणराज दातारा ॥धृ०॥
अहो यातनें गांजलों गर्भवासी ॥
म्हणूनि आलों शरण ॥ नुपेक्षीं गणराज दयाळा ॥
आणिका न करी पांगिळा ॥ अभिमान तुज आहे भक्तांचा ॥
ब्रीद बांधिले साचा ॥ तुजविण जाऊं कोणा शरण ॥
आणिक दैवत नेणें ॥ अहो जय० ॥२॥
प्रपंच माया ही न सोडी ॥ तेथें लुब्धलों बहुत ॥
पुत्र दारा धनादिक देखोनी ॥ अंतिं नोव्हे तीं कोणी ॥
जोंवरी आहे रे संपत्ति ॥ तोंवरी अवघेचि होती ॥
अंतीं कोणी नाहीं सोडवीतां ॥ मग होसील दुश्चित्ता ॥ अहो जय० ॥३॥
सोय नका धरुं मायेची ॥ गुंतू नका प्रपंचीं ॥
ईच्यानें संगें हें नाडलों ॥ जन देखतां भुलला ॥
चरण (पाय) धरा या मोरयाचें ॥ त्रास करी कर्माचें ॥
निज पद देऊनी स्थापिले ॥ आम्हा चरणीं (पायीं) ठेविलें अहो जय० ॥४॥
अहो ह्मणुनियां आवडि बहु जीवा ॥ तुझी लागली देवा ॥
माये पासून तूं सोडवी ॥ व्यर्थ नाडलों देवा ॥
आयुष्य गेलें रे देखतां ॥ मज नाहीं भरवंसा ॥
विनवि चिंतामणी गोसावी ॥ भक्ति आपुली द्यावी ॥
सेवा आपुली घ्यावी ॥ अहो जय जय जय गणराज दातारा ॥
येंई माझ्या विसाव्या ॥ येंई माझ्या कृपाळा ॥
येई माझ्या दयाळा ॥ अहो तुजविण गांजिलों गर्भवासी ॥
कोणी नाहीं सोडवितां ॥ अहो जय जय जय गणराज दातारा ॥५॥