श्रीदत्त भजन गाथा - गुरु माउली

गुरुवार ता. ७-८-१९३०
गुरुवांचोनियां कोठे नाही थारा । म्हणोनी निर्धारा अर्पावे त्या ॥१॥
क्षमावान गुरु कधी न कोपती । दयाच करिती निजदासा ॥२॥
कृपेची ती मूर्ति सद्गुरु माउली । तिची असे ओली पाखर की ॥३॥
प्रेमामृत आहे सदा तिजपाशी । तिस उपमेसीं वस्तु नाही ।\४॥
रक्षित भक्तांसी शासित दुष्टांसी । वाढवी भक्तीसी भजनास ॥५॥
कृपेने द्रवत उडीच घालित । भक्तांसी तारित गुरुमाता ॥६॥
विनायकासी ती कधी न पाठमोरी । सन्मुख साचारी कृपापूर्ण ॥८॥
==
गुरुमाउलीचा कृपा भाव

कितीतरी प्रेम भरिले ह्र्दयांत । कृपा पहा सांडत अनिवार ॥१॥
कृपेने भरली कृपेची बनली । कृपामूर्ति भली गुरुमाय ॥२॥
माता काय निज लाथाडील बाळा । काय कळवळा तिज नाही ॥३॥
काय होईल ती कठीण माउली । ऐशी माता भली बोलूं कैशी ॥४॥
जरी मी बोलिलो कठोर ही माता । मज सह्र्दयता नसे काय ॥५॥
कृतघ्न मी काय निंदूं या मातेला । माझीया पापाला जोड कोठे ॥६॥
जिने आजवरी मजसी तारिले । मजसाठी केले धांवण्यांते ॥७॥
तिस काय म्हणूं निष्ठूर कठोर । पागल अंतर काय माझे ॥८॥
माझ्या पाठीमागे कृपेने ती उभी । मेघ जेवि नभी ओळली ते ॥९॥
मजवरी वर्षी कृपामृतधारा । कृपेचा पहारा तिचा असे ॥१०॥
शत्रु माझे सर्व दूर करी माता । मज निर्विघ्नता सदा ठेवी ॥११॥
जेथे जाईन मी तेथे मज संगे । येत अनुरागे प्रेमाचीया ॥१२॥
रुसलो मी जरी मज समजावीत । मज चुचकारीत माझी माता ॥१३॥
अनुभव मज ऐसा हा दासाचा । किती माझी वाचा सांगेल की ॥१४॥
मज विसंबेना क्षण एक माय । सांद्र तिचे ह्रदय प्रेममय ॥१५॥
विनायक म्हणे तिज काय वानूं । थोडके वर्णनू पडे सारे ॥१६॥
==
गुरुमाउलीचा लटिका कोप

अल्प धैर्य पाहे सत्वर धांवताहे । मज प्रगटताहे लवलाही ॥१॥
क्षण एक दावी मज जडभारी । कष्ट जो अंतरी होती माझ्य़ा ॥२॥
तवं ती उडी घाली संकट निवारी । काय प्रेमा सरी तिचीया हो ॥३॥
धन्य गुरुमाता धन्य तिची ममता । सर्वचि धन्यता तिचेपाशी ॥४॥
वधोनियां दुष्ट वारोनी संकट । उभी राहे निकट निमूट ती ॥५॥
समजुं न देता पहात गंमत । जो जो आळवित दीनवाणा ॥६॥
क्षणभरी ऐसे वाटायासी देई । माय ही न येई धांवोनिया  ॥७॥
निष्ठूर हे झाली मजसी पावेना । वाटवीत मना किंचित्काल ॥८॥
तव कळोनियां येत मग मात । अहित उध्वस्त जाहले की ॥९॥
दूरच्या दूर ती संकटे पळाली । दावीत माउली चमत्कार ॥१०॥
ऐसा मज किती अनुभव आला । मज सांगण्याला शक्ति कैची ॥११॥
विनायक झाला बहु सद्गदित । चरण घरीत लीनपणे ॥१२॥
==
गुरुमाउलीचा लटिका कोप

खोटाच की कोप दावी क्षणभरी । भिववी अंतरी आम्हांलागी ॥१॥
क्षणभरी वाटे आधार तुटला । मज गरिबाला कोण रक्षी ॥२॥
कोण माझा वाली आतां या जगती । ऐसे मनाप्रति वाटूं लागे ॥३॥
कौतुक मायेचे काय मी बोलावे । अनुभवा यावे दयाळुत्वे ॥४॥
क्षणांत तो कोप मावळोनि गेला । सिद्ध उचलायाला क्षणामाजी ॥५॥
पसरोनी पट घेत की झांकोनी । बहु कुरवाळोनी मृदु बोले ॥६॥
तुझे झाले कार्य भिऊ नको आतां । ईडा पीडा अहितां प्राप्त होय ॥७॥
तुझे वैर्‍यांवरी कोप मी प्रेरिला । त्यांच्या दहनाला करील तो ॥८॥
तुझी हानि मृत्यु तुझिया वैर्‍यांसी । माझीया कोपसी प्राप्त होय ॥९॥
ऐसे सांगे माता बहु कुरवाळी । पूर्ण आतुर्बळी समर्थ जी ॥१०॥
मज अनुभव असे वारंवार । तोच मी साचार बोलतसे ॥११॥
माझा आहे थोर विश्वास मायेसी । रक्षील मजसी वात्सल्याने ॥१२॥
तिचीया पायांसी मिठी मी घातली । तिजला अर्पिली चित्तवृत्ती ॥१३॥
येवढेच माझे कार्य असे जाणा । तिचीये चरणा नम्र होणे ॥१४॥
विनायक म्हणे वत्स माउलीचा । पदर धरी तिचा कृपेसाठी ॥१५॥
==
धांवा

आतां कृपा करी संकट निवारी । वैरीयां संहारी माउली गे ॥१॥
टपत बसले जे कां माझे वैरी । तयांसी तूं मारी जननी गे ॥२॥
जन्मापासोनियां देवा एक केले । तुझे भजन भले प्रेमभरे ॥३॥
तेच आतां येवो मजसी फ़ळाला । माझे रक्षणाला करो नाथा ॥४॥
जो का तुझा कोप योजी तो वैर्‍यांसी । माझ्या आप्तेष्टांसी सुखी करी ॥५॥
अभिमान राखी आपुल्या वत्साचा । आपुल्या स्थानाचा राखी माये ॥६॥
आपुल्या भक्तीचा आपुल्या सेवेचा । अभिमान साचा राखी माये ॥७॥
अभिमान राख कृपानुग्रहाचा । जो का केला साचा मजवरी ॥८॥
जे का वदविले तुवां माझ्या मुखे । अभिमान राखे तयाचा तूं ॥९॥
निर्वाणीचे माझे असे हे बोलणे । देवा पुरविणे इच्छा माझी ॥१०॥
आम्ही कोठे जावे कोणासी सांगावे । कोणा विनवावे दीनवाणे ॥११॥
असोनियां तुझे आम्ही कां इतरां । सहाय उदारा मागावे की ॥१२॥
आम्ही तुझे दास प्रार्थू कां इतरा । सामर्थ्य उदारा न का तुज ॥१३॥
विनायक म्हणे मजसी तारावे । मजसी पावावे गुरुनाथा ॥१४॥