(गीति)
इंद्रानें त्या बटुचें, पूजन केलें नसेच हें कळलें ।
यास्तव कश्यप वदले, ऐका मुनि हो रहस्य त्या कथिलें ॥१॥
परमात्मा निर्गुण हा, सगूण रुपा धरुन मम सदनीं ।
घेई अवतार बटू, असुरांचा नाश भाव हा धरुनी ॥२॥
बटुशीं विरोध करि जो, तो पावे नाश खास हें वदले ।
गर्विष्ठ इंद्र ऐकुनि, विरोध करि तें कशापरी केलें ॥३॥
बटुला निराळ पंथें, उडवी ऐसें वदे समीरास ।
त्याच्या पराक्रमानें, भव्य असे वृक्ष पडति भूमीस ॥४॥
तैसे गिरिवर हलती, त्रिजगीं जीवास वाटते भीती ।
प्रलय अकालीं होतो, भास असा वाटला म्हणुन भीती ॥५॥
इतुकें झालें तरिही, बटु होता त्या स्थळींच तो स्थीर ।
शक्ती कुंठित झाली, वायूची पाहुनी मनीं स्थीर ॥६॥
आज्ञा वन्हिस दिधली, जाळी बटुला त्वरीत ये स्थानीं ।
भडके कृशान तेव्हां, उदधी गेले समस्त आटोनी ॥७॥
झाला जिकडे तिकडे, प्रलयानें तो समग्र कल्लोळ ।
देखुन प्रकार सारा, अग्नी गिळि तो समस्त बटु बाळ ॥८॥
(दिंडी)
इंद्र कोपानें पाहि त्या बटूला ।
नेत्र उघडी तो सर्व त्या क्षणाला ।
असें पाहुनियां अदितिसूत-रुप ।
प्रकट करि तें देखतसे रुप ॥९॥
नयन मस्तक नी हस्त-पाद-कर्ण ।
अमित दिसती त्या बटुस सर्व पूर्ण ।
नयनिं तिष्ठति ते चंद्र सूर्य दोनी ।
अमित विश्वें हीं पाहिलीं सर्व त्यांनीं ॥१०॥
विश्वरुपी हा सूत कश्यपाचा ।
इंद्र देखोनी गर्व रहित साचा ।
असा झाला हें पाहतीच लोक ।
तया देखत त्या पूजितसे ऐक ॥११॥
अर्पि अंकुश तो इंद्र सुरानंदा ।
कल्पवृक्षहि दीधले मुनीवृंदां ।
सूत सांगति हें वृत्त मधुर वाचे ।
इंद्र ठेवित हें नाम त्या बटूचें ॥१२॥
’विनायक’ हें नाम इंद्र देत ।
देव गर्जति तें मुदित बहू होत ।
इंद्र झाला कीं अभयवरें यूत ।
विश्वरुपाचें स्तोत्र तो करीत ॥१३॥
इंद्रविरचित हा स्तोत्र पाठ नित्य ।
तीन वेळां जो करित पाठ सत्य ।
विजयि होइल तो अदितिसूत देई ।
अशिर्वचनातें देत तया ठायीं ॥१४॥