(गीति)
कीर्ती म्हणे मुनींना, मम सुत आहे बहूत तो सान ।
वदतां न येचि त्याला, सहज असा मंत्र ये मुखांतून ॥१॥
ऐसा गजाननाचा, मंत्र सुता सांगण्या सती विनवी ।
म्हणती मुनी तियेला, प्रभुचा महिमा असा असे साध्वी ॥२॥
प्रभुचें नाम असें कीं, चतुराक्षरि तें जगास कारण हें ।
त्याच्या कृपेमुळें जें, घडलें आहे कथीन ऐकें हें ॥३॥
प्रभु नामाच्या योगें, रक्षियला धर्म हा दिवोदासें ।
काशीमध्यें मरतां, मुक्ती लाभे शिवास बल ऐसें ॥४॥
जगताचें पालन दे, करण्यासाठीं हरीस सामर्थ्य ।
जगतां निर्माया दे, देव-गजानन विधीस सामर्थ्य ॥५॥
अणखी गजाननाचें, नाम असें ढुंढिराज हे कीर्ती ।
प्राप्त कशास्तव झालें, कथितों कथनास ऐक हें कीर्ती ॥६॥
पूर्वी अगस्ति मुनिंना, कथिलें जें वृत्त कार्तिकेयानें !
कथन करीं मी तुजला, ऐकें साध्वी सुशान्त चित्तानें ॥७॥
पूर्वीं कश्यप मुनिंना, सृष्टी निर्मी म्हणून विष्णूनें ।
आज्ञा दिधली तेव्हां, निर्मियली ती तपोबलें त्यानें ॥८॥
जारज अंडज आणी, स्वेदज तैसा जनीत उद्‌भीज ।
संख्या लक्षचतुर्गुण, वीसाधिक त्यांत एकही समज ॥९॥
दुर्बल दीन नि पंगू, यांच्यासाठीं जनीत तीं तीर्थे ।
सुर-मुनि यांनीं केलीं, प्राण्यांची मुक्ति याच कीं अर्थे ॥१०॥
मुक्तीचें क्षेत्र असे, वाराणशि हें शिवेंच निर्मियलें ।
रक्षी शिवलय-कालीं, त्रिशुलाग्रीं ती धरुन मंत्रबलें ॥११॥
भस्मासुराख्य राक्षस, दूरासद हा तयास पुत्र असे ।
शुक्रापासुन त्यानें, पंचाक्षरि मंत्र घेतला तपसें ॥१२॥
अंगुष्ट-पर्व-भागीं, तिष्ठत राहुन तपास कीं केलें ।
केलें बहूत वर्षें, पाहुन शंकर मुदीतसे झाले ॥१३॥
शंकर-वर-प्रदाना, आले संनिध दुरासदाजवळी ।
त्यानें स्तवून भावें, मागितले वर सदाशिवाजवळी ॥१४॥
चारी खाणींपैकीं, कोणाच्याही कडून मृत्यु नसे ।
तैसेंच देव-दानव, यक्ष तसे राक्षसादि हस्तिं नसे ॥१५॥
एका शक्तीवांचुन, तुजला मृत्यू नसे असा वर हो ।
देऊन गुप्त शिव हो, कथिला इतिहास तीस मुनि कथि हे ॥१६॥
वदती मुनी तियेला, पुढती ऐकें असूर वृत्तास ।
भृगुनें तसेंच कथिलें, दुःखितशा सोमकान्त भूपास ॥१७॥