(गीति)
द्विजवर मिळतां दोघे, दुसरे दिवशीं विधीस सारुन ।
करिती विचार मग ते, देवांतक नी नरांतक मिळुन ॥१॥
शंकरवर प्रसादें, स्वर्गा जिंकीन मी असें वदला ।
देवांतक बंधूशीं, जिंकी तूं दोन लोक हें वदला ॥२॥
शुभदिन पाहुन दोघे, त्रैलोक्या जिंकण्यास ते सिद्ध ।
झाले एकमतानें, आश्रम त्यजिती त्वरीत तें सिद्ध ॥३॥
वायुपरी देवांतक, गगनीं उड्डाण तो करी सहजीं ।
अमरावतीस आला, नंदनवन नाशिलें बळें चोजीं ॥४॥
नंदनवन नाशियलें, पाहुन हें इंद्रवीर बहु क्रुद्ध ।
देवांतकास लक्षुन, युद्धासाठींच जाहला सिद्ध ॥५॥
इंद्राच्या वीरांचा, देवांतक एकटा करी नाश ।
तैशीच करीं घेई, वज्रांकुश खड्ग चापही पाश ॥६॥
नंतर इंद्र चढे मग , ऐरावतिं बैसला करीं आयुधें ।
मारी हांक बलानें, देवांतक वीर सावरी आयुधें ॥७॥
परते त्वरीत युद्धा, देवांतक ऐकुनी अशी हांक ।
देवांतकास वदला, रणरंगीं मत्समीप ये ठाक ॥८॥
देवांतकास भीती, पळती धृति सैनिकासांस दे इंद्र ।
वज्रप्रहार रागें, करिता झाला तया शिरीं इंद्र ॥९॥
देवांतक शीर्षाचा, छेद न होतां पवीच तें भंगे ।
देवांतक इंद्राला, बुक्की मारी पडे झणीं आंगें ॥१०॥
नंतर कसाबसा तो, उठला आणी पळून तो जाई ।
त्याचेमागुन देवहि, पळते झाले त्वरीत त्या समयीं ॥११॥
इंद्रासहीत देवहि, देवांतक ते समस्त कीं अडवी ।
कित्येक चापटीनें, यम-सदनीं धाडिले तसे उरवीं ॥१२॥
स्वबलें देवांतक तो, अनर्थ करि तो जणूं प्रलयकाळ ।
वाटे सुरांस तेव्हां, इंद्र पळे स्थान सोडिलें सरळ ॥१३॥
देवांतक थाटानें, गर्जे बैसे पदींच इंद्राचें ।
ऐकुन असूर आले, स्वर्गी जमले समस्त ते साचे ॥१४॥
दैत्यांनीं देवांतक, स्थापियला अमरपूर राज्यांत ।
मोद तयांना झाला, नंतर सारे विधीपुरा जात ॥१५॥
विधिनें स्थान त्यजियलें, त्या स्थानीं एक भूप नेमियला ।
नंतर समस्त जाती, वैकुंठीं तो हरी बघे सकलां ॥१६॥
मा सह माधव गेला, लपला मग क्षीरसागरीं ऐका ।
स्थापुन भूपति तेथें, देवांतक विजय पावला लोका ॥१७॥