(दिंडी)
मुनी कीर्तीला चरित सांगतात ।
दिवोदासाचें ऐक हें पुनीन ॥
पूर्वि जगती हा श्रेष्ठ असे राजा ।
सोमंवशी तो जनित असे राजा ॥१॥
असे उपकारी द्वेषभाव नाहीं ।
तशी परक्याचे धनीं आस नाहीं ॥
जितेंद्रिय तो असुनि बहू दाता ।
तसा लढवय्या बहुत शूर होता ॥२॥
तपोबल हें त्यास पूर्ण होतें ।
म्हणुन विधि कीं तुष्ट बहू होते ॥
विधी काशीचें राज्य तया देई ।
करी राज्यातें भूप अशा ठायीं ॥३॥
बहुत वरुषें काशीस नसे झालीं ।
मेघवृष्टी ती म्हणुन प्रजा गेली ॥
दिवोदासानें पुण्य बहू केलें ।
म्हणुन वर्षावीं विपुल नीर झालें ॥४॥
असें पाहूनियां परत लोक येती ।
अतां कथितों हे भूपपत्नी मी ती ॥
नाम सुशिला हें योग्य तीस होतें ।
तसे साध्वीचे पूर्ण गूण होते ॥५॥
(गीति)
आणून पंडितरायें, वर्तन करण्यास उचित ते नियम ।
करवी तयांकडूनी, वर्तन-व्यवहार शुद्धता नियम ॥६॥
वागे प्रजा तयाची, न्यायानें म्हणुन त्या नसे दंड ।
अपमृत्यूही नाहीं, दुःख तसा शोकही न हो दंड ॥७॥
यज्ञादि सर्व कर्मे, चालू झालीं पुन्हां तिथें कीर्ती ।
देव प्रसन्न होती, यास्तव शांती सदैव हो कीर्ती ॥८॥
तो देवांना स्तवि मग, देव तसे वानिती दिवोदास ।
ऐसें चरित्र त्याचें, कथिता झाला मुनी तया सतिस ॥९॥