(गीति)
त्यजिलें विनायकानें, शूराचपलांस तेधवा तों हे ।
आले रौद्रपुरासी, कथिते झाले नरांतका ते हें ॥१॥
आहे विनायकाचा, अतुल पराक्रम जगांत या तीनी ।
त्यासी युद्ध कराया, एकहि योद्धा नसे नृपा अवनीं ॥२॥
त्यांचें भाषण ऐकून, कोपे तेव्हां नरांतक प्रचुर ।
हें विश्व सर्व जणुं कीं, ग्रासाया पसरिलें मुखा थोर ॥३॥
गर्जे भीषण तेव्हां, गेली दाही दिशांस आरोळी ।
कांपे अवनी सारी, अपुल्या वीराम सशस्त्र या जवळी ॥४॥
ऐकुन आज्ञा आली, सेना तेथें त्वरीत चतुरंग ।
सिंदुर चर्चित शिरसा, लठ्ठालठ्ठी करीत बहुरंग ॥५॥
पुढती स्वार शिबंदी, मागुन रथ ते सुवर्णखांबाचे ।
ध्वज फडकती रथीं त्या, आयति सह ते समस्त रथ त्यांचे ॥६॥
बैसति रथांवरी त्या, मंत्री रथि कीं महारथी वीर ।
सारथि हाकित वाजी, थाट दिसे जोरही दिसे प्रचुर ॥७॥
देव भयाभित झाले, वाटे वधितो विनायका आजी ।
भाव मनीं असुरांचा, कळला देवां खरोखरी गा जी ॥८॥
काशीराजा होता, ज्या नगरीं त्या समीप ये असुर ।
बुरुजावरील सेवक, पाहति सेना समस्त ते असुर ॥९॥
मात कळविती भूपा, सत्वर सेवक बघून आलेले ।
भूपें आज्ञा केली, सेना सत्वर सु-वीर ते आले ॥१०॥
भूपति करांत घेई, धनु-बाणादी असी तसें चर्म ।
चिलखत धारण केलें, सेना सत्वर प्रभू यजी कर्म ॥११॥
वारुवरी तो बैसे, डंका वाजे जमोन ये सैन्य ।
त्रिभुवन जणुं जिंकाया, समर्थ झालों गमे अम्ही धन्य ॥१२॥
युद्धोत्साह भटांचा, व्यक्‍त असा भासला सख्या वदनीं ।
नगराच्या पूर्वेला, जमली सेना प्रधान कथि वदनीं ॥१३॥
अणखी वदतो भूपा, प्रसंग दारुण मला दिसे मोठा ।
यास्तव आपण ऐकुन, सुज्ञांसह त्या नरांतका भेटा ॥१४॥
अपुल्या कार्यासाठीं, नीचालाही अवश्य भेटावें ।
ऐसें बृहस्पती हें, मत देई तें अवश्य मानावें ॥१५॥
राज्याच्या नाशाची, वेळ असे म्हणुन भासतें भावा ।
यास्तव या वेळीं कीं, स्वहितसाठीं विनायका द्यावा ॥१६॥
प्रधान भूपति दोघे, विचार करिती रणांगणीं जाया ।
इकडे घेरिति शत्रू, शिरले नगरांत तेधवां सखया ॥१७॥
सदनें दग्ध करी तीं, झाला कल्लोळ त्या पुरामाजी ।
भूपति ऐकुन कर्णी, वदला सेनेस तेधवां हें जी ॥१८॥
अपुल्यासमक्ष ललना, पीडिति सार्‍या असूर ते फार ।
यास्तव विचार कसला, समरामाजी शिरा तुम्ही चतुर ॥१९॥
ऐसें बोलुन भूपति, अपुल्या वारुस मारितो टांच ।
हस्तीं धनुष्य घेऊन, आरंभी तीर-मार तो साच ॥२०॥
भूपासमीप सैनिक, वर्षति श्र ते सु-वृष्टि-सम सारे ।
मारा बहूत होतां, राक्षस मेले विदारिलीं शरिरें ॥२१॥
कांहीं कर चरणां बिन, पोटें फुटलीं तशींच ते हृदयीं ।
झाले विदीर्ण तेव्हां, राक्षस हटल रणांगणाठायीं ॥२२॥
विजयाच्या ईर्षेनें, काशीराजा करीत हरिनाद ।
शिरला शत्रूंमध्यें, तों एकाकी पराक्रमी यश-द ॥२३॥
राक्षस-भट लोळविले, पाहुन तो एकटा तया समरीं ।
जाती समीप त्याच्या, सोसुन मारा धरीत त्यांस करीं ॥२४॥
भूपति धरितां तेव्हां, वदला वीरा नरांतक प्रबल ।
शासन करण्या इच्छित, होतों आम्ही बहूत कीं काल ॥२५॥
भूपति लाभे आम्हां, कश्यपनंदन धरुन काय फल ।
ऐसें बोलुन त्यानें, भूपा रथिं घातलेंच तत्काल ॥२६॥
हर्षभरें दळ सारें, संगें घेऊन जात माघारीं ।
काशीराजा नेला, कळली ती मात त्या नृपा नगरीं ॥२७॥