(वसंततिलका)
ज्ञाता विनायक असोन पुसेच भूपा ।
तूं त्या मदीय भजका कथिल्या निरोपा ।
सांगें मला मम कथी न येच भक्त ।
ध्यानांत येइल खरें कथिं तूंच वृत्त ॥१॥
भूपा विनायक पुन्हां अणण्या भृशुंडी ।
जाई त्वरें वद गजानन ये भृशुंडी ।
ऐकून हें प्रथित नामचि काशिराजा ।
येई त्वरें मदिय भक्त इथेंच ओजा ॥२॥
बोलून त्यास निरवी अदिती-सुपुत्र ।
भूपास वाटत असे करणी विचित्र ।
आहो मुनी जवळि कीं मुनि भूप आला ।
आश्चर्य त्या मुनिसि वाटतसे मनाला ॥३॥
राजा वदेल मजला श्रवणास आर्त ।
रायें मुनीस नमिलें वदला यथार्थ ।
यावें मुनी प्रभु गजानन देव आला ।
बोलाविलें त्वरित कीं सदनीं तुम्हांला ॥४॥
ऐकून शब्द मुनि ते बहु हर्ष होई ।
रोमांचही उठति सर्व शरीर ठाईं ।
आले मुनी त्वरित त्या प्रभुदर्शनासी ।
गाठी तृतीयचरणीं मुनि त्या पुरासी ॥५॥
पाहूनियां नृपति वेग मुनी गतीचा ।
वर्णीतसे नृपति तो स्वमुखींच साचा ।
राजा मुनीस यजितो विधियुक्त पूर्ण ।
बोले मुनी नृपतिला प्रभु दावि तूर्ण ॥६॥
वाटे मला फसविलें अणिलेंस राया ।
दावीं प्रभू मजसि तूं सदनांत राया ।
नाहीं तरी तुजसि मी करिं भस्म शापें ।
राजा वदे मुनिस मिथ्य वदे न आपें ॥७॥
कोठें मुलांसहित तो खेळे बिदीसी ।
ज्याची तनू सकल ती भरली धुळीसी ।
आहे विनायक खचीत वदेच राजा ।
तो येतसे जवळि कीं प्रभुभक्त चोजा ॥८॥
पाहे मुनीस नयनीं प्रभु तो विचारी ।
होता गजानन कसा वदणेंच सारी ।
मातें कथा मजसि हो समजून द्यावी ।
वर्णावया मुनि करी सुरुवात भावी ॥९॥
ऐकून रुप धरिलें अधिंचें प्रभूनें ।
इच्छेपरी मुनिस तो दिसतां मुनीनें ।
साष्टांग वंदन करी धरि देव दंडीं ।
आनंदयुक्त दिसला प्रभुसी भृशुंडी ॥१०॥