(दिंडी)
रौद्रकेतूला पुसति उभय सूत ।
तपासाठी कीं जाउं अरण्यांत ।
जनक आज्ञापी उभय सुतां तूर्ण ।
तपा करणें एकाग्रमनें पूर्ण ॥१॥
तयां आज्ञा ही जनक तदा देई ।
उभे तिष्ठति अंगुष्ठपर्व दोई ।
जपति पंचाक्षरि मंत्र मनोभावें ।
तयां देखुनियां शंभु तयां पावे ॥२॥
प्रकट झाले तेधवां उमानाथ ।
वरा मागा मी पुरविं मनोरथ ।
असें वदतां ते शंभु तया सूतां ।
वरा मागति ते श्रवण करा आतां ॥३॥
(गीति)
आम्हां मरण नसावें, सुरमानवदानवादि यक्षमुनी ।
गंधर्व इंद्र सर्पां, आदिकरुन जनितशा बहू पाणीं ॥४॥
दिवसा किंवा रात्रीं, शस्त्रानें वा तसेंच अस्त्रानें ।
आम्हां मरण नसावें, त्रिजगिं राज्या करुं सु-वरदानें ॥५॥
अपुले ठायीं सांबा, भक्ति जडावी अम्हांस ही आस ।
ऐकुन भाषण त्यांचें, शिरसीं ठेवी वरास्तव करास ॥६॥
शिवमुखिं तथास्तु वदले, अंतर्धानास ते तिथें गेले ।
तप हें समाप्त केलें, दोघे परतून ते गृहीं आले ॥७॥
(पृथ्वी)
पित्यास नमिलें अधीं कथियलें घडे वृत्त तें ।
मुदीत बहु जाहले श्रवुन मानसीं वृत्त तें ।
सुतांस मग घातलें स्नपन तें उटीं लावुनी ।
करीत मग सांगता यशदशा तपा पावनीं ॥८॥
करीत द्विजभोजना बहुत आदरें रौद्र कीं ।
मुदीत द्विज जाहले वरदवाणि कीं लौकिकीं ।
वदोन सदनास ते परत जाति हो ब्राह्मण ।
करी श्रवण भूपती कथितसे भृगू ब्राह्मण ॥९॥