(पृथ्वी)
मुनीस कथिती विधी बहुत पुण्य ज्याचें असे ।
तयास मिळतें बरें उदक इक्षुधीचें असें ।
करी नृपति सेवुनी स्वकिय ती पिपासा पुरी ।
बघे उदधि एक ती कमलिनी सु-पुष्पें बरी ॥१॥
सहस्त्र-दल-युक्तशी कमलिनी दिसे राजस ।
सहस्त्र-किरणाख्य हें कमल नाम तें राजसा ।
दिसे कमल त्यामधें शयनशेज ती सुंदर ।
सभोंवतिं सुवास तो बहुत धूप देती वर ॥२॥
समीप कुसुमें सुवासिक अशीं तिथें सुंदर ।
बहूत शशितेजसा पहुडला प्रभू ईश्वर ।
नृपा दुरुन दाविती गण तदा बघे शांतसा ।
करी धरुन नेति ते जवळ कीं प्रभू राजसा ॥३॥
प्रभू उठति तोंवरी जवळ ते उभे राहिले ।
प्रभू उठति दूत ते म्हणति भक्त हे आणिले ।
गजानन तदा म्हणे नृपतिला बसा आसनीं ।
बसोन मग भूपती बघतसे प्रभू चक्षुंनीं ॥४॥
(वसंततिलका)
तों भूपतीस नयनीं फुटती मुदासूं ।
आला असें गहिंवरें वदनीं रवासूं ।
येईन हें बघतसे प्रभुभक्त राणा ।
झाली तशीच प्रभुची मति तीच जाणा ॥५॥
आलिंगिती मग परस्पर एकमेकां ।
भेटे पित्यास सुत त्या परि व्यास ऐका ।
दोघे स्वतां क्षणभरी विसरोन जाती ।
देवास भक्त रुचती प्रियपात्र होती ॥६॥
राजा स्तवी गणपती दश-पद्य यांनीं ।
ऐके स्तुती गणपती बहु हर्ष मानी ।
राजास तो म्हणतसे वर माग आतां ।
राजा वदे मज करीं कृतकृत्य ताता ॥७॥
द्यावा मशीं वर विभू जगतांत जन्म ।
मृत्यू तसाच नसणें मजसी अजन्म ।
सांगे विधी कथन हें प्रिय मित्र तात ।
सांगे भृगू कथन हें श्रवि सोमकांत ॥८॥