(गीति)
कश्यपसदनामाजी, गणपतिनें घेतला असे जन्म ।
ऐकुन वार्ता आले, वशिष्ठमुनी वामदेव ते प्रथम ॥१॥
आणखि बहूत मुनिही, गणपतिच्या दर्शनास मग येत ।
ऐकुन अदिती बालक, घेउन ती पातली पुढें त्वरित ॥२॥
बत्तीस लक्षणांनीं, युक्त अशा बालकास ते बघती ।
करिती परोपरींनीं, स्तुति त्याची रक्षणास ते बघती ॥३॥
नंतर एके दिवशीं, कश्यप गेले नदीतिरीं स्नाना ।
इकडे अदिती करित्ये, होमाची सिद्धता तशी यजना ॥४॥
बालक निजलें होतें, स्वस्थ असें पालकांत तें सदनीं ।
ऐशी संधी बघुनी, विरजा नामें असूर कामीनी ॥५॥
आली हळूच तेथें, बालक घेई त्वरीत ती विरजा ।
परिपक्व केळ वदनीं, घाली तैसें शिशू गिळी सहजा ॥६॥
पडली निचेष्ट तेथें, उदरीं निघती कळा बहू लोळे ।
बालक वर्धित झालें, उदर विदारुन उरीं तिच्या खेळे ॥७॥
उदरविदारण झालें, किंकाळुन मरण पावली विरजा ।
नामापरीच गेलें, पाप तिचें मुक्त जाहली विरजा ॥८॥
कामें समस्त करुनी, अदिती करित्ये तपास पुत्राचा ।
पाहे समीप सदनीं, थांग नसे तीस लागला त्याचा ॥९॥
आक्रोश करित आली, अदिती तेव्हां तशीच बाहेर ।
राक्षसबाई तेथें, मृत झाली पाहिली बहू थोर ॥१०॥
बालक वक्षस्थळिं तें, हांसे खेळे बघून साचार ।
उचलुनि कडेवरी तें, अदिती घेई त्वरीत ती चतुर ॥११॥
सदनीं आणुन त्याला, न्हाऊं घाली मुदीत ती भारी ।
सांगे वृत्त पतीशीं, भूमीचा भार बाल ऊन करी ॥१२॥
कश्यप मनांत ताडी, करिता झाला यथाविधी शांती ।
कश्यप सतीस लेषहि, पुत्राला तूं त्यजूं नको वदती ॥१३॥