(गीति)
कळतां मात हरीसी, सुपर्ण-यानीं बसून इंद्राचे ।
नगरामध्यें आला, कळलें दैत्यांस तेधवां साचें ॥१॥
युद्धास सिद्ध झाले, असुर तयांसी रणामधीं आले ।
त्यांच्या पराक्रमानें, देव पळाले बघून हरि गेले ॥२॥
सोडिति दैत्यांवरि ते, चक्र सुदर्शन बहूत जोरानें ।
छेदुन सैन्य तयांचें, नाशियलें कीं प्रचूर लीलेनें ॥३॥
पाहुन अनर्थ सारा, देवांवरि चंड मुंड धांवून ।
आले निवडक सारे, राक्षस तेथें क्षणांत ते मिळुन ॥४॥
विष्णु करिं दैत्यांना, मारुन घायें गदा प्रहरांनीं ।
केलें विव्हळ पाहुन, सिंधू शिरतो त्वरीत नेटांनीं ॥५॥