(गीति)
शुक्ल ब्राह्मणसदनीं, जाऊन स्वगृहीं विनायका राजा ।
शिबिकेमाजी बसवुन, सुस्वर गजरें अणीत बहु ओजा ॥१॥
स्वारी विनायकाची, बहु थाटानें निघे तया पुसुनी ।
शुक्ल ब्राह्मण प्रभुला, पत्‍नीसह बोळवी वळे सदनीं ॥२॥
पूर्वींची पर्णकुटी, जाउन तेथें सुवर्णमय भुवन ।
दिसले द्वयास अणखी, ऐके व्यासा विधी कथी कथन ॥३॥
तेथें बहूत दासी, दासादिक गुंग जाहलीं कामीं ।
दिसलीं सतीस तेव्हां, भ्रमली तेथें बघे पती धामीं ॥४॥
शुक्ल वदे त्या सतिला, आहे प्रभुचा प्रसाद हा खास ।
ऐशा सांगून गोष्टी, निरसी भ्रम शुक्ल तेधवां तीस ॥५॥
प्रभुची शिबिका चाले, काशीराजासमीप शिबिकेच्या ।
ऐशी संधी साधुन, दैत्य नरांतक वधार्थ दोघांच्या ॥६॥
पाठवि असूर दोघे, शूर तसा चपल हा महाद्वाड ।
वधिले असूर म्हणुनी, त्यांचा घ्यावा अतां तरी सूड ॥७॥
ऐसें जाणुन देवें, त्यजिली शिबिका त्वरीत त्या समयीं ।
धरिले असूर दोघे, गरगर फिरवी दया तया येयी ॥८॥
देवें असूर त्यजिले, काशीराजा पुसे बहु प्रेमें ।
मोठे अन्यायी हे, असुन कसे सोडिले जिवें प्रेमें ॥९॥
मजला वाटे देवा, प्राण्यांचें दुःख वा नसे सौख्य ।
किंवा तसाच मृत्यू, जन्म यया वासना तुझी मुख्य ॥१०॥
मजला आतां कळलें, उरली नाहीं खरोखरी शंका ।
काशीराजा वदला, विनायकासी सुभक्तिनें श्रविकां ॥११॥