(गीति)
अश्वासी देवांसी, देव गजानन हरीवरी बैसे ।
बहुविध शस्त्रें घेउन, राक्षस वीरांस देखिलें खासें ॥१॥
देव गजानन गर्जे, फिरवी परशू दुगसदा मारी ।
परशु न लागे त्याला, बळकट राक्षस खरोखरी भारी ॥२॥
झालें युद्ध तयांचें, शस्त्रांनीं तेधवां रणीं मोठें ।
वाटे असूर तेव्हां, अपयश येतें म्हणून हें मोठें ॥३॥
कुस्ती करितां दोघे, कुस्तीला योग्यसा नटे देव ।
प्रेक्षक तुंबळ युद्धा, पाहुन तनु कापली जसा घाव ॥४॥
नंतर गजाननानें, दूरासद ताडिला मुखावरती ।
मारुन बुक्की स्वबलें, असुर पडे तेधवां क्षितीवरती ॥५॥
मूर्च्छा आली त्याला, समय असो अस्तमानची वेळ ।
सावध झाला नंतर, शिबिरीं आला असूर त्यजि खेळ ॥६॥