(गीति)
रविदत्त गर्भ होता, तो तेजोमय म्हणून राणीस ।
साहे न तिला म्हणुनी, सोडी सिंधूमधेंच गर्भास ॥१॥
त्यापासुन बालक हें, निर्मित झालें सतेज बलवान ।
सिंधू विप्र नटे मग, रायासी देत सूत तो अणुन ॥२॥
भूपा तुझे सतीनें, त्यजिला जो गर्भ सागरामाजी ।
तो सुत जन्मा पावे, घेईं भूपा ययास तूं आजी ॥३॥
रक्षीं तयास आतां, ऐकुन मग त्या सुतास स्वीकारी ।
केला जातकविधि मग, सिंधू म्हणुनी प्रथीत नाम करी ॥४॥
होता लाल म्हणूनी, माता-पितरीं तयास रक्तांग ।
दिधलें नाम असें हें, दुसरें म्हणती रुचीर द्वयआंग ॥५॥
उग्रेक्षणाख्य नामें, प्रथित असें नाम आणखी देती ।
विप्रप्रसादनाख्या, नामीं झाली प्रसिद्ध ती विभुती ॥६॥
जनकापाशीं सिंधू, आज्ञा मागे तपास जाण्यास ।
मी वर प्राप्त करुनी, त्रीजगताचें करीन राज्यास ॥७॥
आज्ञा होतां जाई, कांतारीं तो कराव्या तपासा ।
अंगुष्ठ-पर्व तिष्ठे, हस्तांवरती करी बघे विधिसा ॥८॥
शुक्रांनीं दिधलेला, मंत्र जपे तो बहूत आब्द-मिती ।
सूर्य प्रसन्न झाला, तिष्ठे त्याच्या समीप बहु प्रीती ॥९॥
तुष्टे तपसा पाहुन, वर मागे तो म्हणे अरे सिंधू ।
मजला अमर करावें, वदला सूर्यास तेधवां सिंधू ॥१०॥
सूर्य वदे सिंधूला, जन्मा आला तयास मृत्यु असे ।
देई वरास ऐके, मानव सुर असुर वा दिकादि नसे ॥११॥
अणखी पशुही नागां, यांपासुन ही नसेच ये साच ।
दिवसा रात्रीं तैसा, सायंकालीं अशा उषा याच ॥१२॥
काळांमध्यें नाहीं, मृत्यू तुजला नसेच हें खास ।
तुजला अमृत देतों, उदरीं राहें करुन कीं वास ॥१३॥
तोंवर मृत्यू नाहीं, वर देउनियां रवी करी अस्त ।
केली तपसा-पूर्ती, सदनीं आला निघून तो स्वस्थ ॥१४॥