(गीति)
कालानें आणियला, दैत्य नरांतक विनायकापुढती ।
तेथें आल्यापासुन, झाला इतिहास पाहतो चित्तीं ॥१॥
पडला विचार त्यानें, गिळिलें सैन्यासहीत भूपतिस ।
पाहे विनायकाच्या, उदरांतुन तेधवां निघे खास ॥२॥
वाटे नरांतकाला, आश्चर्यानें वदे तरी काय ।
कश्यपनंदन उदरीं, जन्मा आला तनूज प्रभु होय ॥३॥
साघा मानव नाहीं, परमात्मा हा खरोखरी हो कीं ।
ऐसें ठसलें चित्तीं, भ्याला होता करीपरी रव कीं ॥४॥
धावे विनायकाच्या, अंगावरि तेधवां धरायास ।
भूपति समीप होता, सोडी तत्काळ सज्ज बाणास ॥५॥
भूपतिकरिंचें धनु तें, घेई सत्वर नरांतक क्रोधें ।
पाहे परशूधर तें, परशूनें ताडिलें तया क्रोधें ॥६॥
क्षणभर मूर्च्छित पडला, सावध झाला त्वरीत तो गेला ।
पट्टण बाह्यप्रदेशीं, मायें नटला प्रचंड तो झाला ॥७॥
कश्यपसूतावरि तो, वृक्षांचा नी तसाच हीरांचा ।
वर्षाव करी तो मोठा, छेदितसे तो स्वआयुधें साचा ॥८॥
दैत्यपतीचा विक्रम, पाहुन भूपास वाटलें भय तें ।
कश्यपनंदन तेव्हां, विस्मित झाला सुवीर्य हें दिसतें ॥९॥
याचा वध जर होइल, अभय असे सूर हे खरे होती ।
ऐसा विचार करितो, दिव्य धनूंनीं प्रचूर शर पडती ॥१०॥
तें धनु घेउन हातीं, दैत्यावरि दो शरांस कीं सोडी ।
वन्ही वर्षत गेलें, राक्षस पतिच्या करद्वया तोडी ॥११॥
कर एक पडे स्वर्गी, देवांतक मंदिरा पुढें व्यासां ।
दुसरा पडे पित्याच्या, द्वारीं जाऊन तेधवां खासा ॥१२॥
कर छेदितां तयाचे, नूतन कर ते पुन्हां तया फुटले ।
भीषण पसरुन वदना, धांवत गेला प्रभूवरी डौलें ॥१३॥
(वसंततिलका)
बोले विनायक मुरा अतुल प्रतापी ।
शंका नसे खचित कीं वदतों कदापी ।
शाबास आजवरिही भट तूं मिळाला ।
माझा पराक्रम किती तुजला कळाला ॥१४॥
आतां बघे पुनरपी मदिय प्रताप ।
सोडीत बाण पहिला करिं घेइ चाप ।
बाणप्रकाश पडला गगनोदरांत ।
व्यासा नरांतक तदा पदहीन होत ॥१५॥
काढून बाण दुसरा त्यजितां समंत्र ।
जैसें पडे पवि गिरीं शिरसाहि तत्र ।
कंठास भग्न करुनी शिरसा तुटे ती ।
गेली उडून गगनीं खग-पक्षपातीं ॥१६॥
तैसी उडून पडली सदनीं पित्याचे ।
होई जनीत दुसरें शिर राक्षसाचें ।
ऐसें जनीत शिर तें बहु वेळ होई ।
शंका प्रभूस मग ये वध केविं होई ॥१७॥
ऐसा विचार पडला प्रभुसी सख्या रे ।
माया त्यजीत मग राक्षस देहिं तो रे ।
झाला नरांतक तदा बहु मोदयुक्त ।
लागे तयास मग वेड असा प्रयुक्त ॥१८॥
आहे समोर प्रभु तो ललना नरासी ।
किंवा असूर सुर वा जननी पित्यासी ।
जाणे न ही अशि तदा स्थिति होत पूर्ण ।
झाला विनायक विराट वघार्थ तूर्ण ॥१९॥
चेपी तयास पद अग्रिं धरुन जेव्हां ।
वैवस्वतालयिं रिघे मुर भूप तेव्हां ।
केली विनायक शिरीं सुरिं पुष्पवृष्टी ।
गंधर्व गाउन तदा करतीच तुष्टी ॥२०॥
पूजी विनायक तदा नृपती सुभावें ।
तैसेच लोक करिती स्तवनास भावें ।
सांगे विधी कथन हें मुनिराज यास ।
तैसेंच हें कथितसें भृगु राजयास ॥२१॥