(गीति)
गृत्समदें कीर्तीला, विधियागाची समाप्ति कथियेली ।
तीच कथा भृगु मुनिंनीं, भूपति जो सोमकांत या कथिली ॥१॥
स्तुतिपूर्वक गणपति हा, प्रार्थुनि करिती सुतुष्ट सुरकांता ।
बोले तयांस गणपति, सतिची वाणी असत्य नच करितां ॥२॥
यासाठीं देवांनीं, साक्षेसी अंशरुप नदिठाईं ।
वास्तव्य तें करावें, उरलें देवत्व हें तयां येई ॥३॥
इतुकें प्रभु बोले तों, देव तिथें पातले प्रभूपाशीं ।
वदले गजाननाला, पुजिलें नाहीं विधी मखापाशीं ॥४॥
मानानें थोर अशी, सावित्री ही खरोखरी आहे ।
तिजवांचुन यागाला, केला आरंभ ही चुकी आहे ॥५॥
अपराधांची आम्हां, करणें देवा क्षमा असा भाव ।
यास्तव सुलीन-पणिं कीं, याचितसों त्वत्पदींच सद्‌भाव ॥६॥
देवांनीं त्या प्रभुला, शमिपत्रांनीं त्वरीत पूजियलें ।
पूजाग्रहण करुनियां, अपुल्या धामास तेधवां गेले ॥७॥
सुंदर पाषाणाची, मूर्ती निर्मित करीत ते देव ।
स्थापुन त्या स्थानासी, देती हेरंब हें तिला नांव ॥८॥
विधिनें तेथें अणखी, द्वादश वर्षें करुन तप-भावें ।
तोषुन प्रभूस त्यानें, केला मख सांग तेधवां भावें ॥९॥
कीर्ती शमिपत्राचें, महत्त्व जाणुन प्रभूस शमिपत्रीं ।
पूजन करुन केलें, पुण्यानें तूं सजीव सुत पुत्री ॥१०॥
जो कोणी भक्तीनें, ऐके शमिचें महात्म्य हे कीर्ती ।
विघ्नें नाशहि होउन, त्यांच्या इच्छा सुपूर्ण हो कीर्ती ॥११॥