(गीति)
ज्योतिषिरुपी राक्षस, वधिला सत्वर विनायकें सहज ।
केलें कौतुक त्याचें, लोकांना दाखवी प्रभू मौज ॥१॥
(उपेंद्रवज्रा)
नरांतका मात कळेचि जेव्हां । असूर तापें बहुसाळ तेव्हां ।
बलिष्ठ झाले विधिच्या वरानें । असूर ऐसें निरवी त्वरेनें ॥२॥
(दोधक)
कूपक-कंदर दैत्यचि दोघे । घेउन जाती सैन्यच दोघे ।
संनिध येतच पट्टणिं जेव्हां । ठेविति सैन्यहि दूरच तेव्हां ॥३॥
कूपक-कंदर बोलति काय । कूपक रुपच घेउन जाय ।
कंदर होउन बालक खेळा । कूपिंच लोटुन देइच बाळां ॥४॥
मंडुकरुपच घेउन बाला । खाउन टाकिन मीचहि त्याला ।
कूपक-कंदर घेउन सोंगें । मारिति हांकच लोटित आंगें ॥५॥
खेळति बालक कांठिंच मोदें । पोहत बालक आंतच छंदें ।
पाहुन मंडुक ओढित पायीं । कूपिंच शब्द किं ऐकुंच येयी ॥६॥
(गीति)
बुडतों बुडतों मजला, शब्द निघे सोड सोड दोघांचे ।
राक्षसमाया म्हणुनी, मज्जनिं तत्पर नसेच धीराचे ॥७॥
भूपति शोक करी कीं, शूर विनायक असोन तो फसला ।
ऐसा प्रसंग त्याला, कळला नाहीं सखेदसा वदला ॥८॥
इकडे विनायकाला, कंदर आणी तळींच पोहोनी ।
कूपक बहूत हर्षे, मारुं आपण तयास कीं मिळुनी ॥९॥
राक्षस ऋणास फेडूं, ऐसें भावी मनांत कूपक तो ।
कूपकमुखांत बालक, जाणुन सहचर त्वरीतसा धरितो ॥१०॥
तेव्हां बालकरुपा, सोडुन झाला त्वरीत राक्षस कीं ।
कूपकमुखास फोडी, मजला गिळिलें म्हणून क्रोधित कीं ॥११॥
तुंबळ युद्ध परस्पर, करिते झाले तिथेंच ते असुर ।
सुंदोपसुंद पूर्वी, लढले जैसे परस्परें वीर ॥१२॥
युद्धामध्यें त्यांचा, मृत्यू झाला परस्परां हातीं ।
अद्भुत प्रकार पाहुन, जन सारे ते मुदीतसे होती ॥१३॥
खेळत नृपांगणीं तो, बाळांसंगें विनायक प्रेमें ।
देखुन भूपति तेव्हां, कौतुक करितो जनांसह प्रेमें ॥१४॥
विधिनें व्यासा कथिल्या, गोष्टी ऐशा पुनीतशा भारी ।
त्या सोमकांतराया, भृगु सांगति रुग्णताप त्या हारी ॥१५॥