(वसंततिलका)
एणेंपरी प्रतिदिनीं नव विघ्नं येती ।
राहे विवाह नृपती जन व्यग्र होती ।
आले असूर परि कूपक-कंदरादी ।
मारी विनायक बघे नृपलोक-मांदी ॥१॥
ऐके नरांतक अशी कटु लोकवाणी ।
धाडी असूर दल अंधक तुंग आणी ।
अंभोसुरासह असे बहु शूर वीर ।
मारा विनायक वदे असुरांस वीर ॥२॥
आले समीप नगरा असुराख्य तीघे ।
युद्धास सिद्ध करिती नृपतीस तीघे ।
युद्धांत राक्षस बहू पडतीच जेव्हां ।
लाभे न त्या जय असे बघतीच तेव्हां ॥३॥
केला विचार कपटें त्रय राक्षसांनीं ।
आधीं वदे असुर अंधक पूर्ण मानी ।
ज्ञांकीं रवी त्वरित मी अपुल्या बळानें ।
अंधार तो करिन मी नगरीं प्रयत्नें ॥४॥
अंभोसुरास वदला नगरासभोंतीं ।
टाकी जलें करुन खंदक कीं सभोंतीं ।
जातील लोक मग ते कवण्या पथानें ।
बोलेच तुंग मग तो अपुल्या मुखानें ॥५॥
होईन पर्वत अहो नगरीं पडेन ।
जातील लोक चिरडून पिठासमान ।
सल्ला पटून सकलां बहु हर्ष झाले ।
अंभोसुरेंच जलमग्न पुरास केलें ॥६॥
(गीति)
मोठी वृष्टी झाली, वाडे पडले पुरांत एकसरें ।
झंजावातें तेव्हां, झाडें पडलीं असंख्य त्या नगरें ॥७॥
मोठा गोंधळ झाला, निर्मी वटवृक्ष तेधवां प्रभु तो ।
झाला स्वतांच पक्षी, भव्य असा त्या वटावरी बसतो ॥८॥
शत योजनें किं चौरस, पंख असे तेधवांच तो पसरी ।
संपूर्ण उदक प्याला, जिकडे तिकडे प्रकाश तो पसरी ॥९॥
पाहुन जनांस वाटे, विघ्ननिवारण खरोखरी झालें ।
बहु हर्षयुक्त होउन, करिती व्यवहार ते गृहीं गेले ॥१०॥
यापरि दिवस दहा कीं, अंधक अंभोसुरास दमवीलें ।
ठरल्यापरीच तुंगें पर्वतरुपास तेधवां धरिलें ॥११॥
अपुल्यावरती पर्वत, येत असे पाहुनीच तो पंख ।
फडफड पक्षी झाडी, वातानें पर्वतास दे दुःख ॥१२॥
गरुड जसा चंचूनें, सर्पा धरितो गिरीस त्यापरिंनीं ।
धरिला चंचुंत त्याला, अंधक अंभोसुरास धरि नखरीं ॥१३॥
तीनी राक्षस धरुनी, गगनीं उड्डाण तो करी पक्षी ।
घरघर घिरटया घालुन, रविसंनिध जातसेच तो पक्षी ॥१४॥
घिरटयांनीं भोंवळ ये, रवितापानें शरीर तें पोळे ।
पक्षी तिघांस टाकी, भूमीवरती तयांस त्या वेळे ॥१५॥
गेले प्राण तयांचे, पाहुन प्रभु तो स्वतां त्यजी रुप ।
होई खरा विनायक, पाहे कौतुक परोपरी भूप ॥१६॥