सहजीं सहज स्वयें स्थिती । स्वभावें भावना आर्तक आली स्थिती ।
अलक्ष लक्षणा विकार उत्पत्ती । हां हां मज विंचवें खादलें अवचितीं ॥ १ ॥
अहं विंचवें खादलें करू काय । किती मीपणा ब्रह्मांडीं भरला माय ।
अष्टांगीं चढला तेणें तळमळी होय । कर्मभोग आद्ळीतो हातपाय ॥ २ ॥
जीव शिवाचिये संधींमाजीं होता । तो मज झोंबिता मी काय करूं आतां ।
धरी मारी तंव रिघाला आतवता । कांहीं केलिया वो नुतरे सर्वथा ॥ ३ ॥
अतिंचिंतेच्या थोर येताती तिडका । वित्तहानीच्या वेगीं उठती भडका ।
द्वंद्वबाधेचा न साहे धडका । विषयलोभाच्या आदळती थडका ॥ ४ ॥
बहुमन ते थोर तळमळ । कामिनीकामाची नित्य जळजळ ।
पुत्रलोभाचे लागती इंगळ । लोकलाजेची अंगीं लागे कळ ॥ ५ ॥
नित्यनिंदेची खरस येत तोंडा । कर्मस्वेदाचा सर्वांगीं चाले लोंढा ।
त्याचा उतारु नव्हे नव्हे उदंडा । जेथें झोंबला तें नेती जे निधाना ।
माझी मज न साहे उदरवेदना । वेगीं पाचारा निजगुणीं जनार्दना ।
त्याचे नामें निरसे व्यथा नाना ॥ ७ ॥
ऐसिये अनुतापें तापली अनुदिन । भाव सद्गुरूजी पातला आपण ।
अनन्यगतीं धरितां तयाचे चरण । तेणें हस्तक मस्तकीं रक्षा केली पूर्ण ॥ ८ ॥
भावें लागतां गे मज त्याचिया पाया । त्यानें कळ सोडोनि मोकळी केली काया ।
ब्रह्माहमस्मि विंचु आणिला गे ठायां । थोर तळमळ माझी गेली विलया
॥ ९ ॥
विंचु उतरतां मीपणामाजीं ठक । तेणें सहित उतरिलें विषय विख ।
बंधमोक्ष अहं सोहं सुखःदुख । वेदनें सहित उतरविलें देख ॥ १० ॥
एका जनार्दनीं आलागे निजगुणी । विष उतरुनी तेणें केलें अगुणी ।
स्वानंद कोंदला आनंद गिळुनी । देहविदेह गेले विसरुनी ॥ ११ ॥