भारूड - आरता येरे धाकुट्या मुला ।...

आरता येरे धाकुट्या मुला । कशानें थोरपण तुला ।
उलीसेंच कीं रे दिसतें पोर । ब्रह्मीं नाहीं लहान थोर ।
तुला ब्रह्म ठाऊकें आहे । सर्वांघटीं तेंचि पाहे ।
ब्रह्मीं नाहीं भेदाभेद । ऐसें बोलती चारी वेद ।
तुझा भेद गळाला । सदगुरुनें बोध केला ।
भेद म्हणजे काय रे गड्या । आत्मस्वरुप पाहीं रे वेड्या ।
उलीसेच पोर चावट मोठे । थोरपण असून चहाड खोटें ।
माझें मन चहाड झालें । ज्ञानामुळें गर्वासी आलें ।
गर्व जाईल कैशापरी । सदगुरुचें दास्य करी ।
सदगुरुकृपा तुलाच झाली । भूतमात्रें भरुनि उरली ।
तरी काय एक एक नेलें । अविश्वासीं बुडूनि मेले ।
विश्वास काय साच केला । हा तो निश्चय पुराणीं झाला ।
सदगुरुविना तरेना प्राणी । सांगें तरला आहे कोण ।
भजन तरी करावें केव्हां । सोहं मंत्री नाहीं गोंवा ।
जपावें तरी कोणे दिवशीं । नेम नाहीं दिवसनिशीं ।
सदगुरुसी शरण जाईना तरी । चौर्‍यांयशींचे पडशील फेरीं ।
म्हातारपणीं भक्ति करुं । आयुष्य काय तुझें आज्ञाधारु ।
धाकटेपणीं भक्ति केली । सदगुरुची संगत जाहली ।
संगतीनें कोण कोण तरले । महापातकी उद्धरिले ।
पहिलें तें कोवळ्याचें पोर । अजामेळ चोखा महार ।
ऐसे तरले किती एक पोरा । मिती नाहीं रे गव्हारा ।
जाबास जाब फार देतोस । बोलूं नये तें बोलतोस ।
उगाच रहा नाहीं तर देईन दोन काठ्या । अहंकारा होशील खोट्या ।
तुझा माझा वाद झाला कीं रे फार । पांच पोरांनीं घेतलें घर ।
पांच पोरें कोणाचीं । आत्माराम गड्याचीं ।
सारा खेळ त्याचाच काय रे । खेळ खेळुन निराळाच कीं रे ।
हा खेळ तुला कशानें कळला । एका जनार्दन कृपें फळाशीं आला ॥१॥